MENU
V edycja
2015
Dyrygent, założyciel i dyrektor artystyczny Polskiej Filharmonii Kameralnej Sopot. Urodził się w Warszawie, gdzie studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w klasie Bogusława Madeya (dyplom z wyróżnieniem). Dzięki stypendium kształcił się w Hochschule für Musik Köln w Kolonii i uczestniczył w kursach mistrzowskich w Wiedniu.
Karierę dyrygenta rozpoczął w roku 1971 w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie, prowadząc balet Giselle Adama. Równolegle, od 1974 do 1978 roku, był dyrygentem i dyrektorem artystycznym Teatru Wielkiego w Poznaniu. W latach 1978-1980 pracował jako pierwszy dyrygent w Orchester der Beethovenhalle Bonn. W 1982 roku założył Polską Filharmonię Kameralną Sopot i występuje z nią do dziś w największych światowych i europejskich salach koncertowych. W latach 1993-2006 Wojciech Rajski był dyrektorem artystycznym Polskiej Orkiestry Radiowej (obecnie: Orkiestra Polskiego Radia w Warszawie), z którą aktywnie koncertował oraz utrwalił wiele nagrań dla Polskiego Radia.
W 1993 roku rozpoczął działalność pedagogiczną podejmując pracę w Hochschule für Musik w Karlsruhe, gdzie otrzymał tytuł profesora. W latach 1998-2014 był profesorem dyrygentury w Hochschule für Musik und Darstellende Kunst Frankfurt am Main, a w latach 2008-2020 prowadził klasę dyrygentury w Akademii Muzycznej w Gdańsku.
Oprócz stałej pracy z orkiestrami polskimi Wojciech Rajski prowadził gościnnie szereg orkiestr w Czechach, na Słowacji, Węgrzech, w Meksyku, Anglii, Szwecji, Grecji, Hiszpanii i
w Niemczech, m.in. takie jak Orchestre de la Suisse Romande (Genewa), NDR Radiophilharmonie (Hanower) czy Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks (Moniachium). Występował z wieloma światowej sławy solistami, wśród których znaleźli się m.in. Mścisław Rostropowicz, Henryk Szeryng, Sabine Meyer, Ivo Pogorelić, Aleksandra Kurzak, Roberto Alagna, Piotr Beczała czy Krystian Zimerman – dwukrotnie odbył z nim tournée po Niemczech.
Brał udział w międzynarodowych festiwalach, m.in.: Praskiej Wiośnie, Flanders Festival, Gran Canaria Festival, Festspiele Europäische Wochen Passau, Schleswig-Holstein Musik Festival, festiwalach w Evian, Montpellier, La Chaise-Dieu i w Kopenhadze. Jest pomysłodawcą i dyrektorem artystycznym Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego Sopot Classic.
Wojciech Rajski ma w swoim fonograficznym dorobku ponad 80 płyt, wydanych przez takie wytwórnie, jak Sony Classical, DUX, EMI, Universal Music, Le Chant du Monde, Claves, Thorofon, Tacet, Midas, Bis, Wifon, Koch i in. Nagrywa dla radia i telewizji w kraju i za granicą. Otrzymał wiele wyróżnień i odznaczeń, m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2002), Srebrny Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2005) czy Pomorską Nagrodę Artystyczną (2008), a w roku 2022 Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Rodrigo Tomillo pochodzi z Sewilli (Hiszpania). Studiował dyrygenturę i fortepian w Sewilli, Paryżu i w Wyższej Szkole Muzycznej we Frankfurcie nad Menem, którą ukończył z wyróżnieniem. Współpracował jako asystent z Lotharem Zagroskiem w Operze Państwowej w Berlinie, Yakovem Kreizbergiem w Operze Komicznej w Berlinie, Markusem Stenzem w Operze w Kolonii i Paolo Carignanim w Operze we Frankfurcie.
W latach 2007-2017 Rodrigo Tomillo był zaangażowany jako dyrygent w Pfalztheater w Kaiserslautern, gdzie w sezonie 2016/2017 mianowany został pierwszym dyrygentem i zastępcą generalnego dyrektora muzycznego. W Pfalztheater w Kaiserslautern dyrygował ponad 50 dziełami z repertuaru teatru muzycznego, w tym takimi jak Rigoletto i Bal maskowy Verdiego, La Bohème Pucciniego, Przygody Lisiczki Chytruski Janačka oraz balety Jezioro łabędzie, Królewna Śnieżka i Romeo i Julia. Poprowadzone przez niego niemieckie prawykonanie opery El Gato Montés Manuela Penelli otrzymało w 2018 r. nominację do International Opera Awards jako odkrycie roku.
Rodrigo Tomillo gościł jako dyrygent w Staatstheater w Moguncji (La Traviata), Theater w Münster (Tosca), Tiroler Landestheater w Innsbrucku (Jaś i Małgosia) oraz Mecklenburgisches Staatstheater (Otello). Poza tym dyrygował gościnnie takimi zespołami jak Real Orquesta Sinfónica de Sevilla, Orquesta de Valencia, Orquestra Filarmónica de Gran Canaria, Osnabrücker Symphoniker, Philharmonie Südwestfalen i Hofer Symphoniker. Rodrigo Tomillo towarzyszył międzynarodowym solistom jak pianiści Elisabeth Leonskaja i Alexander Krichel, trębacz Mathias Höfs czy wiolonczelista Peter Bruns. Regularnie jest gościem międzynarodowych festiwali, m.in. Festiwalu Muzycznego Saary, Sopot Classic, Festiwalu Muzycznego w Gstaad w Szwajcarii i Boluda Fest na Gran Canarii.
Od sezonu koncertowego 2017/2018 Rodrigo Tomillo jest pierwszym dyrygentem i zastępcą generalnego dyrektora muzycznego Teatru w Hagen. Prowadził tam m.in. Toskę, Aidę i Simona Boccanegrę, Rusałkę Dvořáka oraz Dydonę i Eneasza, Cindirellę i Muzykę na wodzie Händla. W sezonie 2019/2020 dyrygować będzie w Teatrze w Hagen m.in. Trubadurem Verdiego oraz poprowadzi nową inscenizację Cara i cieśli Lortzinga.
W sezonie 2018/2019 Rodrigo Tomillo był dyrygentem-rezydentem w Teatrze w Chemnitz, gdzie poprowadził Bal maskowy Verdiego oraz Jezioro łabędzie Czajkowskiego. W sezonie 2019/2010 będzie kontynuować współpracę z Teatrem w Chemnitz, dyrygując Czarodziejskim fletem i Jeziorem łabędzim.
Jest absolwentką dwóch wydziałów Akademii Muzycznej w Łodzi: instrumentalnego w klasie fortepianu (1988) i wokalno-aktorskiego w klasie Jadwigi Pietraszkiewicz (1992). Studia wokalne kontynuowała pod kierunkiem Andrzeja Orłowicza w Kopenhadze.
Uczestniczyła w wielu międzynarodowych konkursach muzycznych, otrzymując wysokie nagrody. Do jej największych sukcesów należą zwycięstwa w I Międzynarodowym Konkursie dla Młodych Wokalistów im.St.Moniuszki w Warszawie (1992), VI Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. J. Brahmsa w Hamburgu (1994) oraz 43. Międzynarodowym Konkursie Muzycznym ARD w Monachium (1994). Odtąd jej karierze towarzyszy niesłabnące zainteresowanie melomanów i krytyki.
W 1995r. wystąpiła w La Scali z recitalem pieśni Fryderyka Chopina.
Rok później z wielkim sukcesem debiutowała na scenie Semper Oper w Dreźnie w operze „Kopciuszek” G. Rossiniego w partii Angeliny. Publiczność polska i wielu krajów świata ma okazję często podziwiać jej kreacje w dziełach oratoryjnych wykonywanych pod batutą tak znakomitych mistrzów, jak: Jan Krenz, Jerzy Semkow, Rafael Frühbeck de Burgos, Sir Colin Davis, Armin Jordan.
Szczególną uwagą obdarza muzykę kameralną – jej sztuka interpretacji pieśni łączy w sobie perfekcyjność z niezwykłą naturalnością.Doceniają to towarzyszący jej muzycy, wśród których znajdują się wybitni pianiści jak: Hartmut Höll, Charles Spencer, Melvyn Tan i Pascal Rogé, klarnecista Paul Meyer, Tokyo String Quartet, Petersen Quartet.
Urszula Kryger dokonała wielu nagrań dla rozgłośni radiowych w Polsce, Francji, Niemczech i Szwajcarii. Jej dyskografia powiększa się z roku na rok. Dokonała nagrań dla angielskich wytwórni Decca (Pieśni polskie Poulenca)
i Hyperion (Pieśni Chopina), niemieckiej CPO (Ballady Löwego), polskiej DUX (Duety rosyjskie – płyta nagrodzona Fryderykiem 2001, Pieśni Moniuszki, oraz Pieśni Karłowicza i Szymanowskiego – płyta nagrodzona Fryderykiem 2002).
W roku 2003 ukazała się płyta z ariami Beethovena (BNL), a w roku 2004 kompletne wydanie Pieśni K.Szymanowskiego nagrane dla firmy Channel Classics nagrodzone Fryderykiem 2004 za najwybitniejsze nagranie muzyki polskiej. W 2012 roku nagrodzono Fryderykiem płytę Żeleński-Pieśni (DUX).
W 2006 roku wyróżniona została nagrodą Fundacji im.K.Szymanowskiego za przemyślane i wysoce artystyczne interpretacje pieśni tegoż kompozytora.
Urszula Kryger jest również pedagogiem. Prowadzi liczne kursy mistrzowskie.
Od ponad 10 lat jest wykładowcą łódzkiej Akademii Muzycznej.
Sopranistka Laquita Mitchell nieustannie zdobywa uznanie środowisk operowych z całego świata, grając wiodące role w takich operach jak między innymi Los Angeles Opera, San Francisco Opera, Houston Grand Opera, Lyric Opera of Chicago, New York City Opera, Washington National Opera oraz Opera Comique w Paryżu.
Debiutowała rolą Bess w przedstawieniu Porgy and Bess w San Francisco Opera. Od tego czasu powtórnie zagrała wspomnianą rolę w Atlanta Opera, Tanglewood Festival, Madison Symphony, Boston Symphony Orchestra, oraz Cleveland Orchestra. Oprócz tego, PBS [telewizja publiczna] zaprosiła panią Mitchell do odegrania fragmentów z Porgy and Bess dla Television Critics Association Press Tour podczas przygotowań do emisji oraz wydania płyty DVD z nagraniem przedstawienia Porgy and Bess w San Francisco Opera. W tym sezonie Laquita dołączy do projektu Beth Morrison Project w celu produkcji i nagrania opery The Difficulty of Crossing a Field Davida Langa, w której występuje w roli Virginii Creeper; zaśpiewa w specjalnym koncercie upamiętniającym Martina Luthera Kinga Jr. przy akompaniamencie Philadelphia Orchestra oraz zagra rolę Bess w Santa Barbara Symphony, Jacksonville Symphony oraz Sheboygan Symphony.
Podczas debiutu w roli Violetty w La Traviata w New York City Opera, została określona mianem „wyjątkowej” dzięki „ekspresji dźwięku prosto z serca i seksownie przydymionemu głosowi. Jej aria „Sempre Libera” została ożywiona rytmiczną klarownością, która sprawia że wydaje się prawie możliwa do zatańczenia. Jej inne ważniejsze występy obejmują rolę Leonory w operze II travatore w Karolinie Północnej jak również w Nashville Opera; rolę Sharon w Master Class Terrance’a McNally w Kennedy Center; Musetty w La bohème, którą zagrała po powrocie do Los Angeles Opera; Mimi w La bohème w Cincinnati Opera, oraz w Utah Symphony and Opera; Donny Anny w Don Giovanni w Florentine Opera, Portland Opera, oraz Opera New Jersey; Clary w Porgy and Bess w Los Angeles Opera, Washington National Opera, Opéra Comique w Paryżu jak również występy podczas tournee w miejscowościach Caen i Granada w Hiszpanii; a także rolę Micaëli w Carmen w New York City Opera, Opera Pacific, a ostatnio w Cincinnati Opera, gdzie Cincinnati Enquirer uznał, że „Mitchell błyszczała w roli Micaëli, wieśniaczki zakochanej w Don Jose. Grała bardzo naturalnie oraz pięknie śpiewała w sposób pełen wyrazu za każdym razem gdy pojawiała się na scenie”.
Ponadto jako aktywna artystka koncertowa występowała w Over the Rainbow – wieczorze zorganizowanym dla uczczenia pamięci Harolda Arlena w Weill Recital Hall w Carnegie Hall. Oprócz tego występowała w przedstawieniu Knoxville: Summer 1915 Barbera przy akompaniamencie Louisville Orchestra, debiutowała w New World Symphony w Cantata para la América Mágica Alberto Ginastery, w światowej premierze przedstawienia August 4, 1964 Stevena Stucky’ego przy akompaniamencie Dallas Symphony Orchestra, debiutowała również występując razem z Boston Symphony Orchestra jako solistka sopranowa w przedstawieniu All Rise Wyntona Marsalisa, w reżyserii Kurta Masura,oraz jako solistka sopranowa w A Child of our Time Tippetta z Washington Chorus w Kennedy Center. Oprócz tego występowała również z Philadelphia Orchestra, New Jersey Symphony, Princeton Symphony Orchestra, New York Symphonic Ensemble w Alice Tully Hall, oraz z Branford Marsalis a także Garden State Philharmonic.
Laquita Mitchell jest absolwentką Houston Grand Opera Studio, gdzie grywała różne role, w tym wystąpiła radząc sobie doskonale w operach współczesnych w roli Orquidei w Salsipuedes Daniela Catana (światowa premiera), Myhrriny w Lysistrata Marka Adamo (światowa premiera), Bareny w Produkcji Jenůfa Davida Aldena oraz Wody w The Little Prince Rachel Portman (światowa premiera), w reżyserii Francesci Zambello pod batutą Patricka Summersa.
Wcześniej Pani Mitchell była również członkiem programu o światowej sławie Merola Program w San Francisco Opera. Później występowała w Wolf Trap Opera w rolach Alice Ford w przedstawieniu Falstaff Antonio Salieriego, Donny Elviry w Don Giovanni, oraz w recitalu ze znanym pianistą Stevenem Blierem.
Pani Michell, pochodząca z Nowego Jorku, w 2004 roku została laureatką Metropolitan Opera National Council Auditions Grand Prize oraz otrzymała nagrodę Sara Tucker Award. Zajęła również pierwsze miejsce w konkursie Wiener Kammer Oper’s Hans Gabor Belvedere Competition, co uczyniło ją pierwszą amerykanką, która wygrała wspomniany konkurs w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Ponadto Pani Mitchell była laureatką pierwszego miejsca w konkursie Houston Grand Opera Eleanor McCollum Competition for Young Singers, oraz otrzymała nagrodę Audience Choice. Pani Mitchell posiada tytuł magistra muzyki oraz Dyplom Studiów Zawodowych Manhattan School of Music, ukończyła również studia licencjackie w Westminster Choir College.
„Kenneth Overton wychwalany jest za połączenie bogatego barytonu ze zniewalającą i zróżnicowaną interpretacją, która wydaje się „emanować z głębi ciała i duszy”.
Szumnie zapowiadany przez BBC ze względu na swój „wyjątkowy głos”, Kenneth zadebiutował na głównej scenie New York City Opera w 2012 roku rolą Doktora Grenvilla w operze La Traviata Verdiego. W tamtym sezonie Kenneth zdobył również uznanie krytyków debiutując w światowej premierze opery Davida Otta The Widow’s Lantern w Pensacola Opera, dzięki czemu natychmiast został zaangażowany do roli Joe w musicalu Showboat. W latach 2012-2013 debiutował w New Jersey Symphony (Te Deum Brucknera) oraz w Tacoma Symphony Orchestra (koncert Verdiego).
We współpracy z pianistą Kevinem Millerem, Kenneth wydał swój pierwszy solowy album CD jesienią 2013 roku. Wydając album Been In De Storm So Long: Songs My Fathers Taught Me, składa hołd duchowej tradycji, która uformowała jego artystyczne życie. Pozostając w zgodzie ze swoim dziedzictwem, Kenneth jest również współzałożycielem i dyrektorem artystycznym Opera Noire w Nowym Jorku, organizacji sztuk teatralnych utworzonej po to, aby zainspirować artystów afroamerykańskich do osiągnięcia pełnego potencjału kreatywności w środowisku wspierającym kreatywność.
Najważniejsze punkty jego kariery obejmują debiut w San Francisco Opera w roli Prawnika Fraziera w przedstawieniu Porgy and Bess i w roli Germonta (La Traviata) w Sacramento Opera oraz w Boheme Opera (NJ). Jako wiodący baryton, Kenneth śpiewał w Opera Memphis, Nashville Opera, Connecticut Opera, Chattanooga Symphony and Opera, Boheme Opera of NJ, Houston Ebony Opera Guild, Opera Delaware, Sacramento Opera oraz Opera Carolina. W wymienionych miejscach Kenneth grał jako Papageno (Die Zauberflöte), Sharpless (Madam Butterfly), Leporello (Don Giovanni), Schaunard (La bohème), Ping (Turandot) jak również Angelotti (Tosca), Bello oraz Sid (La Fancuilla del West).
Jego interpretacja roli tytułowej w Porgy and Bess uznana została za „zapierającą dech w piersiach”. W 2014 roku zadebiutował w Opera de Montreal, Palacio Bellas Artes oraz Royal Danish Opera w roli Porgy. Jego debiut na scenie międzynarodowej miał miejsce w Deutsche Oper Berlin w produkcji uznanej przez krytyków z South Africa’s Cape Town Opera. Kenneth zagrał Porgy’ego w Opera Theatre of Pittsburgh, Opera Memphis, Opera Carolina, Lexington Opera Society, oraz śpiewał wspólnie z WDR Orchestra of Cologne na festiwalu muzycznym Klangvokal Music Festival w Dortmundzie, z Lithuanian State Symphony Orchestra, Richmond Symphony, Paducha Symphony oraz podczas tournee po Wyspach Brytyjskich.
Kenneth jest powszechnie rozpoznawany za działalność koncertową, w ramach której występował w Phoenix Symphony, Norwalk Symphony, Montclair State University, New Jersey’s Cathedral Basilica, Duluth Superior Symphony, Annapolis Symphony Orchestra, Yonkers Philharmonic, Oratorio Society of New Jersey, Summit Chorale Festival (NJ), New York City Opera’s Schomberg Series, Sarasota Symphony, San Antonio Symphony oraz Richmond Symphony. Jego repertuar koncertowo-oratoryjny obejmuje następujące utwory: Mesjasz Haendla, Requiem Verdiego, Symfonia Morska Vaughna Williamsa, IX symfonia Beethovena, Msza Nr 5 As-dur Schuberta, Stworzenie świata Haydna oraz Pięć pieśni mistycznych R. V. Williamsa. Kenneth ukazuję się również regularnie w zespole American Spiritual Ensemble jako solista podczas dorocznych koncertów w USA oraz tournee międzynarodowych w Hiszpanii, Ekwadorze i Francji.
Kenneth uwielbia teatr muzyczny oraz nowe utwory: debiutował na Broadwayu w La Bohème produkcji Baza Luhrmana. Grał w produkcji City Center Encores oraz nagraniach The New Moon Romberga oraz śpiewał występując w roli Stephena Kumalo w Lost in the Stars w Skylark Opera. W Carnegie Hall zadebiutował jako solista baryton utworem Come Follow Me Jacksona Berkeya przy akompaniamencie Westfield Symphony Orchestra (Mid-America Productions). Kenneth jest również świetny w utworach współczesnych, w tym w przedstawieniach takich jak Corps of Discovery Michaela Chinga w Opera Festival of New Jersey; Six Characters in Search of An Author Hugo Weisgalla; oraz The Gilded Cage Kioulaphidesa w Nexus Arts (NY).
Kenneth jest laureatem następujących konkursów: Liederkranz Competition, Connecticut Opera Guild Competition, Rosa Ponselle Competition (Meriden, CT) oraz laureatem krajowym konkursu Leontyne Price Vocal Competition.
Urodził się w 1940 roku w Czechach, w polskiej rodzinie mieszkającej wówczas na Śląsku Cieszyńskim. W 1946 z rodzicami powrócił do Polski. Pierwszych lekcji gry na fortepianie udzieliła Adamowi jego matka, również pianistka i śpiewaczka. Młody Adam okazał się szczególnie utalentowany, dlatego też trafił do szkoły dla dzieci uzdolnionych muzycznie, a następnie do klasy fortepianu wybitnego nauczyciela, profesora Karola Szafranka w Rybniku. Choć rodzice marzyli dla syna o karierze klasycznego pianisty, 15-letniego Adama porwał jednak jazz. W późnych latach pięćdziesiątych w Polsce muzyka jazzowa była niemile widzianym i wręcz zakazanym owocem Zachodu. Ta muzyka, jak powiedział kiedyś Makowicz, „świat wolności i improwizacji”, zafascynowała go do takiego stopnia, że jako nastolatek porzucił szkołę, jej klasyczne wymogi i zasady.
W poszukiwaniu początków własnej drogi artystycznej i języka muzycznej wypowiedzi Adam, nie mogąc liczyć na dalsza pomoc rodziców, wybrał niezwykle skromną egzystencję w warunkach ciągłej niepewności przeżycia następnego dnia. Jego oazą wówczas stał się krakowski klub jazzowy „Helicon”. Kilka lat później w 1962 roku wraz ze wspaniałym trębaczem Tomaszem Stańką, Adam tworzył grupę „Jazz Darings” uważaną za pierwsze europejskie combo jazzowe. Współpracował wówczas z Januszem Muniakiem, Andrzejem Kurylewiczem, Zbigniewem Namysłowskim, Janem Ptaszynem Wróblewskim, Urszulą Dudziak, Wojtkiem Młynarskim. Przez wiele lat swoją muzyką uświetniał legendarne już wtedy warszawskie festiwale Jazz Jamboree. Od połowy lat 1970 Adam Makowicz coraz częściej grywał koncerty solowe zyskując sławę i uznanie wśród melomanów w Polsce i na świecie.
W 1977 roku z rekomendacji Benny Goodmana oraz popularyzatora jazzu Willisa Conovera (na którego programie radiowym „Music USA-Jazz Hour” młodziutki Makowicz uczył się jazzu), legendarny producent John Hammond zaprosił go na 10-tygodniowe tournee w USA. W tym czasie Makowicz nagrał solową płytę dla CBS Columbia zatytułowana „Adam”. W 1978 roku Makowicz wyjechał do USA po raz drugi, tym razem na 6-miesięczny kontrakt i od tego czasu Nowy Jork, Manhattan, stał się jego stałym domem.
Otworzyły się przed Adamem legendarne świątynie muzyki – nowojorska Carnegie Hall (pierwszy jego tam solowy występ był udziałem w koncercie poświęconym zmarłemu sześć miesięcy wcześniej Erroll Garnerowi) i klub Cookery w Greenwich Village. Zaproszony został do udzialu w Festiwalu Jazzowym w Newport w Rhode Island.
Po wprowadzeniu w Polsce w 1981 roku stanu wojennego wraz z innymi polskimi artystami mieszkającymi w USA Adam wziął udział w emitowanym na cały świat programie telewizyjnym zorganizowanym z inicjatywy prezydenta Ronalda Reagana „Żeby Polska była Polską”, co definitywnie zamknęło mu na kilka długich lat możliwość przyjazdu do Kraju. Dopiero po 1989 roku mógł nareszcie odwiedzić Polskę, do której jeździ teraz bardzo często i regularnie. Występując w USA Adam dzielił scenę z największymi i najwspanialszymi muzykami, miedzy innymi z Benny Goodmanem, Herbie Hancockiem, Earl Hinesem, Freddie Hubbardem, Sarah Vaughan,Teddy Wilsonem, George Shearingiem, George Mrazem, Al Fosterem, Jack DeJohnette, Charlie Hadenem. Był wielokrotnym solista światowych orkiestr i zespołów kameralnych jak np. National Symphony of Washington, London Royal Philharmonic Orchestra, Moscow Symphony Orchestra, Chester String Quartet, Amici String Quartet, a także niemal wszystkich znaczących zespołów polskich, w tym Filharmonii Narodowej w Warszawie, NOSPRu w Katowicach, Sinfonii Varsovia, Orkiestry Kameralnej Amadeus, Polskiej Filharmonii Kameralnej, Kwartetu Wilanów i wielu innych.
Bardzo wysoko przez recenzentów został oceniony występ w duecie z Leszkiem Możdżerem w Carnegie Hall we wrześniu 2004 roku. Koncert – „pojedynek” między mistrzem weteranem i wschodzącą gwiazdą jazzu, został utrwalony na płytach CD i DVD. Nagranie to zostało uhonorowane „Platynową Płytą” przez wytwornię EMI Music. Poza utworami czysto jazzowymi ma w swoim repertuarze także klasykę, szczególnie Chopina, którym „nasiąkł” w młodości, jak sam mówi, i którego czuje „po jazzowemu” jak nikt inny. Niewątpliwym wyrazem wpływu geniuszu Chopina jest wspólne koncertowanie Adama z Krzysztofem Jabłońskim czy Stanisławem Drzewieckim z programem „Chopin klasycznie i na jazzowo”. W USA Adam wydał płytę poświęconą muzyce Chopina w interpretacji jazzowej, jedyną amerykańską płytę tego rodzaju w całości poświęconą temu genialnemu kompozytorowi. W niezwykle szerokim repertuarze Adam posiada także utwory G. Gershwina, I. Berlina, J. Kerna, C. Portera i wielu innych kompozytorów amerykańskich. Nagrał kilkadziesiąt płyt i występował w najważniejszych salach koncertowych na świecie współpracując z największymi współczesnymi muzykami. Autor kompozycji na zespoły kameralne, ponad 100 krótkich kompozycji jazzowych, a także muzyki do filmów krótkometrażowych.
Uhonorowany wieloma odznaczeniami cywilnymi, między innymi Komandorskim Krzyżem Zasługi. W roku 2008 z okazji jubileuszu czterystu lat istnienia amerykańskiej Polonii, Adama Makowicza uhonorowano włączeniem jego osoby w poczet najbardziej zasłużonych Polaków w historii Stanów Zjednoczonych. W październiku 2009 roku Adam został udekorowany w Warszawie Złotym Krzyżem “Gloria Artis” – najwyższym państwowym odznaczeniem za zasługi w propagowaniu polskiej sztuki na świecie. W 2012 Towarzystwo Przyjaciół Śląska w Warszawie uhonorowało Adama swoją coroczną nagrodą dla osób szczególnie zasłużonych dla Śląska. Od kilkunastu lat Adam poświęca swój coroczny jesienny recital w Ustroniu na cel charytatywny, wspomagając tym gestem Ośrodek Edukacyjno – Rehabilitacyjno – Wychowawczy w Ustroniu-Nierodzimiu.
Jesienią 2011 wydawnictwo PWM Edition wydało cieszącą się dużym zainteresowaniem czytelników książkę Marka Strasza „Grać pierwszy fortepian. Rozmowy z Adamem Makowiczem”, w której Adam niezwykle barwnie i szczerze opowiada o swoich trudnych początkach, miłości do jazzu i karierze za Oceanem. Drugie wydanie książki ukazało się w maju 2015.
Koncertem 11.02.2015 w Nowym Jorku Adam rozpoczął ścisłą współpracę z wywodzącym się z Polski nowojorskim saksofonistą Krzysztofem Medyną, z którym stworzył fascynujący duet jazzowy.
Jest jedynym gitarzystą flamenco niehiszpańskiego pochodzenia, który komponuje dla renomowanego Ballet Nacional de España. Podczas prawie 15 letniej współpracy ze wspaniałym tancerzem flamenco Antonio Canalesem, stworzył muzykę do baletu Torero (1992), Narcissus (1995), Gipsy (1996), Minotaur (2002), Bailaora (2004) i Bohemia (2006).
Jego dzieła są prezentowane na całym świecie, na tak prestiżowych scenach jak: hala koncertowa Concertgebouw w Amsterdamie, Teatr Champs Elisees w Paryżu, Teatro de la Zarzuela w Madrycie, Teatr Lope de Vega w Sewilli, Teatr Bunka Kaikan w Tokio, Teatr Kolumba w Buenos Aires, Filharmonia w Kolonii, Teatr Wielki w Szanghaju i Teatr na Akropolu w Atenach.
Brał udział w ważnych wydarzeniach jako solista w różnych projektach, m. in. Foro Popular w Barcelonie, Bienal de Flamenco w Sewilli czy włoskim Festiwalu w Sanremo. Pojawiał się w programach telewizyjnych stacji RAI (Włochy), RTSI (Szwajcaria), TVE (Hiszpania), VPRO (Holandia).
Gianola pisał również muzykę filmową i teatralną (nagroda na Festiwalu Filmowym w Rimini) i skomponował utwory z obszaru szerzej rozumianej muzyki klasycznej: Koncert na gitarę i orkiestrę i Suita Lewantyńska. Wydał także pod swoim nazwiskiem 3 płyty: Sombra, Bohemia i Otro Sitio.
Napisał muzykę do spektaklu Rosso z Rafaelem Amargo i Lolą Greco.
Opublikował kolekcję studiów i ćwiczeń na gitarę klasyczną i gitarę flamenco, a także inne kompozycje dla wydawnictw Sinfonica i Berben.
Obecnie jest kierownikiem muzycznym spektaklu „Cupaima. Omenaje a Chavela Vargas” Baletu Flamenco Cecilii Gomez.
Wraz z flecistą, perkusistą I bandoneonistą Livio Gianola stworzył projekt Compadres. Obecność doskonałych muzyków w projekcie, pozwala wydobyć bogactwo melodyki w muzyce wykonywanej przez Livio Gianolę i tworzy wspaniałe show.
Od momentu uzyskania drugiego miejsca w międzynarodowym konkursie ARD w Monachium w 1986 roku, Reinhold Friedrich zaznaczał swoją obecność na wszystkich ważnych krajowych i międzynarodowych scenach muzycznych. Spektrum jego twórczości obejmuje najnowsze kompozycje solowe, ale również muzykę dawną graną na oryginalnych instrumentach z epoki, takich jak trąbka barokowa oraz trąbka klapowa. Grywał z Capriccio Basel, the Orchestre des Champs-Élysées lub the Vienna Academy na oryginalnych instrumentach z danej epoki, wykonywał również utwory (światowe premiery) współczesnych kompozytorów, takich jak Wolfgang Rihm, Sir Peter Maxwell Davies, Rebecca Saunders, Hans Werner Henze, Nicolaus A. Huber oraz Adriana Hölszky. Jego występy solowe, takie jak występ podczas koncertu Nobody knows the trouble I see Bernda Aloisa Zimmermanna (nagrodzonego przez Echo Classic) stanowią niezmiernie ważną część jego bogatego repertuaru.
Jako solista, występował podczas koncertów z zespołami takimi jak Berliner Barock-Solisten, Wiener Kammerorchester oraz Basler Kammerorchester.
Oprócz tego występował również z Bamberger Symphoniker, Orchestre Philharmonique de la Radio France, Deutsches Symphonie-Orchester Berlin oraz Sinfonieorchester des Norddeutschen Rundfunks. Dyrygentami podczas wspomnianych wyżej występów byli między innymi Claudio Abbado, Philippe Herreweghe, Semyon Bychkov, Dennis Russell Davies, Peter Eötvös, Michael Gielen, Martin Haselböck, Christopher Hogwood, Reinhard Goebel, Eliahu Inbal, Krystjan and Neeme Järvi, Sir Neville Marriner oraz Ingo Metzmacher. Od momentu jej założenia w 2003 roku, Reinhold Friedrich jest stałym głównym trębaczem Lucerne Festival Orchestra pod batutą Claudio Abbado oraz dyrektorem artystycznym Lucerne Festival Orchestra Brass Ensemble. Jego ostatnimi partnerami w zakresie muzyki kameralnej są Robyn Schulkowsky (perkusja), Eriko Takezwa (fortepian), András Schiff (fortepian), oraz Sebastian Küchler-Blessing (organy), jak również Martin Lücker (organy).
W sezonie 2014/15 Reinhold Friedrich zagra w Chinach, Danii, Francji, Wielkiej Brytanii, Kanadzie, Szwecji, Hiszpanii oraz Tajlandii z zespołami takimi jak Berliner Barock Solisten, Musica Angelica Baroque Orchestra, Aarhus Symphony Orchestra, Gëvle Sinfonie Orchester, Orchestra Symphonique de Québec oraz Welsh National Orchestra.
Liczne nagrania stanowią dowód na to jak wszechstronna jest jego praca. Najnowsze nagranie z Göttinger Symphony Orchestra pod batutą Christopha-Mathiasa Muellera zatytułowane Russian Trumpet Concertos otrzymało nagrodę ECHO Klassik.
Reinhold Friedrich jest profesorem w Karlsruhe, honorowym profesorem Royal Academy of Music w Londynie, występuje jako profesor gościnny w Royal Academy of Music w Aarhus oraz w Elisabethen Music School w Hiroshimie. Prowadził również zajęcia na studiach magisterskich na całym świecie.
Eriko Takezawa, urodzona w Hiroszimie (Japonia), rozpoczęła naukę gry na fortepianie w wieku lat pięciu. W 1984 r. wyjechała do Niemiec, gdzie studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Karlsruhe u Naoyuki Tanedy i Wolfganga Manza. W 1995 r. zdała z wyróżnieniem egzamin w klasie mistrzowskiej. Swoje umiejętności doskonaliła pod kierunkiem J. Uhde, E. Picht-Axenfeld, D. Krausa i S. Dorensky‘ego.
Nagrody na międzynarodowych konkursach, m. in. I nagroda na Międzynarodowym Konkursie Fortepianowym w Ostuni (Włochy) w 1994 r. oraz pięć nagród dla duetu fortepianowego z Christophem Sischką w Japonii, Włoszech i Czechach zaowocowały ożywioną działalnością koncertową w Niemczech, na Taiwanie, w Korei, Japonii, Indonezji, Izraelu, Hiszpanii, we Włoszech, Francji, Austrii, Bułgarii, Egipcie i in. wraz z zaproszeniami na festiwale muzyczne w Tajpej (Taiwan), Jerozolimie, Xabíi (Hiszpania), na Schwetzinger Festspiele, Schleswig-Holstein Musikfestival w 2009 r. oraz w 2009, 2012 i 2014 r. na Lucerne Festival.
Jest z jednej strony entuzjastyczną kameralistką, koncertującą z takimi cieszącymi się międzynarodowym uznaniem solistami, jak fleciści Sergio Azzolini, Angela Firkins i Renate Greiss-Armin, oboiści Ingo Goritzki i Thomas Indermühle, czy trębacz Reinhold Friedrich.
Jako kameralistka występowała również z Mahler Chamber Orchestra w Ferrarze, Perugii i Wilhelmshaven.
Koncertuje też jako solistka, a jej wykonania koncertów fortepianowych Mozarta, Beethovena, Chopina, Saint-Säensa, Janačka, Szostakowicza i Takemitsu prasa chwali za lekkość, wirtuozerię techniczną, bogatą kolorystykę i porywającą muzykalność.
Ma na swoim koncie osiem rejestracji płytowych, obejmujących duet fortepianowy, zespół fortepianowy, duet dęty i kwintet dęty, wyróżnionych przez szereg czasopism fachowych.
Eriko Takezawa jest obecnie akompaniatorką w Wyższej szkole Muzycznej w Karlsruhe oraz w Akademii Muzycznej w Bazylei, a do 2010 r. była wykładowcą w Szkole Muzycznej MUSIKENE w San Sebastián, zaś od 2011 do 2013 r. w Wyższej szkole Sztuki Scenicznej we Frankfurcie n. Menem i od 2014 r. w Aarhus (Dania) w Det Jyske Musikkonservatorium. Od wielu lat jest jedną z najbardziej rozchwytywanych akompaniatorek na międzynarodowych konkursach – w Monachium (ARD), Paryżu, Bonn, Porcii, Pradze etc.
W ostatnim czasie wiele koncertowała i prowadziła kurs mistrzowski w ścisłej współpracy artystycznej z Reinholdem Friedrichem w Interlaken (Szwajcaria), Hiszpanii, we Włoszech, w USA, Brazylii i Japonii.
W lutym 2013 r. wykonała z ogromnym powodzeniem koncert fortepianowy nr 1 Szostakowicza z Aarhus Symphoniorkester pod dyrekcją Joshuy Weilersteina w Danii, a w październiku 2014 r. w Szwecji z Gävle Symphonie Orchestra pod dyrekcją Ivana Meylemansa. Z dużym uznaniem spotkało się także wykonanie „Błękitnej rapsodii“ Gershwina w listopadzie 2014 r. z Royal Brass Orchestra Denmark pod batutą Nielsa-Ole Bo.
W 2014 występowała w Bazylei, Bremie, Berlinie (Konzerthaus) i Stuttgarcie z nowo założonym kwartetem „Quatuor L’Eventail“ w niespotykanym składzie: Claudio Bohorquez – wiolonczela, Sascha Armbruster – saksofon, Reinhold Friedrich – trąbka oraz fortepian.
Rocznik 1968, konferansjer, wokalista i aktor. Absolwent Studia Wokalno – Aktorskiego im. Danuty Baduszkowej przy Teatrze Muzycznym w Gdyni oraz klasy śpiewu barokowego Dirka Snellingsa (Lemmensinstituut w Leuven, Belgia). W latach 1992-1994 aktor Teatru Miejskiego w Gdyni, m.in. Tadeusz w „Panu Tadeuszu” w reż. A. Hanuszkiewicza. Od 1994 lider i wokalista Gdyńskiego Zespołu Muzyki Dawnej „Ad te, Domine”. W latach 2011-2012 kierownik biura Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, od 2012 r. dyrektor artystyczny festiwalu Gdynia Classica Nova.
