MENU
IX edycja
2019
Po ukończeniu studiów organowych i kompozycji na Giuseppe Verdi Conservatory of Music w Mediolanie, Marcello Mottadelli rozpoczął karierę w 1999 r. jako pierwszy kapelmistrz Berner Symphoniker w Stadttheater Bern, gdzie dyrygował m.in. Hänsel und Gretel, Così fan Tutte, Die Fledermaus, Il Trovatore, Die Zauberflöte, Der Vogelhändler i Marta.
W 2001 roku zadebiutował w Stanach Zjednoczonych dyrygując Turandot w Colorado Opera Company. W tym samym roku dyrygował także Rigoletto Verdiego oraz I Symfonią Mahlera w Operze w Kapsztadzie. W latach 2002-2008 artysta dyrygował m.in. Der Freischütz i Rigoletto w National Danish Opera, koncertami symfonicznymi z orkiestrami w Odense, Aalborgu i Białymstoku, orkiestrą Teatro Coccia z Novary, duńską Aarhus Symphony Orchestra oraz Slovak Radio Symphony Orchestra w Bratysławie i Cairo Symphony Orchestra w Egipcie.
W latach 2008-2011 Marcello Mottadelli sprawował funkcję Dyrektora Muzycznego Cairo Symphony Orchestra, debiutując jednocześnie w Korei Południowej w Seongnam Arts Centre w Seulu. W kolejnych latach dyrygował Madama Butterfly w Teatro Massimo w Palermo i La Bohème w Seulu oraz występował kilkakrotnie w Nürnberger Symphoniker w Niemczech. W ostatnim okresie dyrygował także Nabucco, Madama Butterfly i Andrea Chenier oraz nagrywał dla Bayerische Rundfunk.
W latach 2016-2017 został powołany na koordynatora artystycznego i muzycznego w Bucharest National Opera House, gdzie zadebiutował na scenie rumuńskiej dyrygując: Il Barbiere di Siviglia, Lucia di Lammermoor, La Traviata, Tosca i Un Ballo in Maschera.
Zefira Valova urodziła się w Sofii, gdzie uzyskała stopień magistra na National Music Academy. W latach 2009-2011 specjalizowała się w grze na barokowych skrzypcach w Conservatorium van Amsterdam, gdzie studiowała pod kierunkiem Lucy van Dael.
Od 2003 do 2008 r. była koncertmistrzem kilku orkiestr w Bułgarii oraz The National Youth Orchestra of The Netherlands. Występowała jako solistka z Academic Symphony Orchestra Sofia, Classic FM Radio Orchestra, Chamber Orchestra Orpheus i Ars Barocca Ensemble. Otrzymała nagrodę „Ensemble 2007” przyznaną przez Bułgarskie Radio Narodowe.
Zefira Valova należy do założycieli Sofia Baroque Arts Festival – jedynego corocznego wydarzenia poświęconego muzyce historycznej i wykonaniom muzyki na instrumentach historycznych w Bułgarii.
Jako członek European Union Baroque Orchestra w 2008 pracowała z Royem Goodmanem, Larsem Ulrikiem Mortensenem i Enrico Onofrim. Dzięki tej współpracy zdobyła doświadczenie w grze na instrumentach historycznych.
Od 2015 roku jest koncertmistrzem Il Pomo d’Oro, występując głównie pod batutą Maxima Emelyanycheva. Od 2016 dyryguje także Sofia Philharmonic Orchestra w ramach serii koncertów muzyki dawnej.
W sezonie koncertowym 2018-2019 występowała jako koncertmistrz Il Pomo d’oro razem z Joyce DiDonato – mezzosopran, prowadząc występy wspólnie z Ann Hallenberg – mezzosopran, Franco Fagiolim i Jakubem Józefem Orlińskim – kontratenor, Edgarem Moreau – wiolonczela. Współpracowała z Helsinki Baroque Orchestra w wykonaniach szerokiego wyboru repertuaru barokowego, klasycznego i romantycznego.
Współpracowała także z orkiestrami: Orchestra of the Age of Enlightenment, La Chambre Phillharmonique, B’Rock, Les Ambassadeurs i in.
Występuje z zespołami kameralnymi i pianistami, Olgą Pashchenko i Vasilym Ilisavskym, gitarzystą Izharem Eliasem i flecistą Erikiem Bosgraafem.
Zefira Valova otrzymała nagrodę w konkursie Jumpstart Jr. Foundation, dzięki której otrzymała skrzypce Lorenzo & Tomaso Carcassi 1760 zbudowane we Florencji.
Rodrigo Tomillo pochodzi z Sewilli (Hiszpania). Studiował dyrygenturę i fortepian w Sewilli, Paryżu i w Wyższej Szkole Muzycznej we Frankfurcie nad Menem, którą ukończył z wyróżnieniem. Współpracował jako asystent z Lotharem Zagroskiem w Operze Państwowej w Berlinie, Yakovem Kreizbergiem w Operze Komicznej w Berlinie, Markusem Stenzem w Operze w Kolonii i Paolo Carignanim w Operze we Frankfurcie.
W latach 2007-2017 Rodrigo Tomillo był zaangażowany jako dyrygent w Pfalztheater w Kaiserslautern, gdzie w sezonie 2016/2017 mianowany został pierwszym dyrygentem i zastępcą generalnego dyrektora muzycznego. W Pfalztheater w Kaiserslautern dyrygował ponad 50 dziełami z repertuaru teatru muzycznego, w tym takimi jak Rigoletto i Bal maskowy Verdiego, La Bohème Pucciniego, Przygody Lisiczki Chytruski Janačka oraz balety Jezioro łabędzie, Królewna Śnieżka i Romeo i Julia. Poprowadzone przez niego niemieckie prawykonanie opery El Gato Montés Manuela Penelli otrzymało w 2018 r. nominację do International Opera Awards jako odkrycie roku.
Rodrigo Tomillo gościł jako dyrygent w Staatstheater w Moguncji (La Traviata), Theater w Münster (Tosca), Tiroler Landestheater w Innsbrucku (Jaś i Małgosia) oraz Mecklenburgisches Staatstheater (Otello). Poza tym dyrygował gościnnie takimi zespołami jak Real Orquesta Sinfónica de Sevilla, Orquesta de Valencia, Orquestra Filarmónica de Gran Canaria, Osnabrücker Symphoniker, Philharmonie Südwestfalen i Hofer Symphoniker. Rodrigo Tomillo towarzyszył międzynarodowym solistom jak pianiści Elisabeth Leonskaja i Alexander Krichel, trębacz Mathias Höfs czy wiolonczelista Peter Bruns. Regularnie jest gościem międzynarodowych festiwali, m.in. Festiwalu Muzycznego Saary, Sopot Classic, Festiwalu Muzycznego w Gstaad w Szwajcarii i Boluda Fest na Gran Canarii.
Od sezonu koncertowego 2017/2018 Rodrigo Tomillo jest pierwszym dyrygentem i zastępcą generalnego dyrektora muzycznego Teatru w Hagen. Prowadził tam m.in. Toskę, Aidę i Simona Boccanegrę, Rusałkę Dvořáka oraz Dydonę i Eneasza, Cindirellę i Muzykę na wodzie Händla. W sezonie 2019/2020 dyrygować będzie w Teatrze w Hagen m.in. Trubadurem Verdiego oraz poprowadzi nową inscenizację Cara i cieśli Lortzinga.
W sezonie 2018/2019 Rodrigo Tomillo był dyrygentem-rezydentem w Teatrze w Chemnitz, gdzie poprowadził Bal maskowy Verdiego oraz Jezioro łabędzie Czajkowskiego. W sezonie 2019/2010 będzie kontynuować współpracę z Teatrem w Chemnitz, dyrygując Czarodziejskim fletem i Jeziorem łabędzim.
Paweł Przytocki urodził się w Krośnie. Ukończył studia w Akademii Muzycznej w Krakowie w 1985 r. w klasie Dyrygentury prof. Jerzego Katlewicza. Swoje umiejętności doskonalił na kursach dyrygenckich u Petera Eötvösa. W latach 1986 –1987 był również stypendystą Bachakademie Stuttgart, uczestnicząc w kursach mistrzowskich prof. Helmutha Rillinga.
Od 1988 r. do 1991 r. był dyrygentem, a także Dyrektorem Artystycznym Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku. W roku 1990 debiutował w Filharmonii Narodowej w Warszawie. W latach 1995 do 1997 był dyrektorem artystycznym Filharmonii im. Artura Rubinsteina w Łodzi. Od roku 2005 do 2009 Przytocki był dyrygentem Teatru Wielkiego Opery Narodowej w Warszawie. W sezonie 2005/2006 przygotował premierę „Spartakus” Chaczaturiana oraz prowadził spektakle „Oniegin” Czajkowskiego, „Traviatę” Verdiego, a także „La Boheme” Pucciniego. W sezonie 2006/2007 dyrygował premierą baletu „Oniegin” w choreografii Johna Cranko. W latach 2008- 2012 Paweł Przytocki był Dyrektorem Naczelnym i Artystycznym Filharmonii im. Karola Szymanowskiego w Krakowie.
Przytocki współpracuje z większością orkiestr filharmonicznych w Polsce, a także z orkiestrami symfonicznymi i kameralnymi za granicą: m.in. z Budapest Concert Orchestra, Orchestra Sinfonika de Xalapa, Real Filharmonia de Galicia, Capella Istropolitana w Bratysławie, Neue Philharmonie Westfalen, Philharmonisches Staatsorchester Halle, Bilkent Symphony Orchestra w Ankarze, Filharmonia im. Janacka w Ostrawie, Filharmonia Słowacka w Bratysławie, Narodowa Orkiestra Symfoniaczna Ukrainy w Kijowie, Filharmonia Narodowa w Santiago, Filharmonia Narodowa w Zagrzebiu, New Haifa Symphony Orchestra, Buffalo Philharmonic Orchestra, Orquesta Filarmonica de Bogota, Jerusalem Symphony Orchestra, Staatsorchester Rheinische Philharmonie Koblenz, Jenaer Philharmonie. Przytocki występował z polskimi orkiestrami wielokrotnie w Niemczech, Austrii, Szwajcarii, Belgii, Holandii, Francji i Hiszpanii. Uczestniczy regularnie w międzynarodowych festiwalach muzycznych: Athens Festival/1987, Musikfest Stuttgart/1988, Flanders Festival /1989, La Chaise-Dieu Festival/ 1996, Kissinger Sommer/1998, Bratislava Musik Festival/1999, Augsburger Mozartsommer /2000, Prague Spring/2001,Wratislavia Cantans/2005.
Artysta występował również w wielu prestiżowych ośrodkach muzycznych Europy, takich jak: Wiedeń (Musikverein), Berlin ( Konzerthaus), Bruksela (Palais des Beaux-Arts), Santiago (Teatro Municipal), Paryż (Théâtre du Châtelet), Hamburg (Musikhalle), oraz Bonn (Beethovenhalle).
Dokonał on również nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia i Telewizji oraz nagrań płytowych dla wytwórni DUX, Aurophon i Point Classics. Jego nagranie I Symfonii Rachmaninowa zostało wyróżnione przez amerykański magazyn muzyczny “La folia“ (obok takich kreacji, jak V Symfonia Beethovena pod batutą Carlosa Kleibera oraz Appasionata 1960 Światosława Richtera) jako przykład rzadko spotykanej intensywności i zaangażowania w muzyce.
Od roku 2008 Paweł Przytocki jest związany z Katedrą Dyrygentury Akademii Muzycznej w Krakowie, gdzie prowadzi swoją klasą dyrygentury.
We wrześniu 2017 objął funkcję dyrektora artystycznego Filharmonii Łódzkiej im. Artura Rubinsteina w Łodzi.
Podczas swojej 30-letniej kariery francusko-sycylijski tenor Roberto Alagna włączył do swojego repertuaru ponad sześćdziesiąt ról, takich jak Alfredo, Calaf, Cavaradossi, Don Carlo’s, Don Jose, Faust, Manrico, Nemorino, Otello, Radames, Rodolfo, Romeo, Ruggero, Samson, Werther. Wszystkie te wykonania uczyniły go najbardziej znanym francuskim tenorem na świecie. Dodatkowo jego upodobanie do mniej znanego repertuaru jest dowodem na gotowość do szukania nowych obszarów ekspresji. Przejawem takich poszukiwań są produkcje, koncerty i nagrania, w których osiągnął mistrzostwo jako Le jongleur de Notre-Dame Masseneta, Le Cid lub La Navarraise, Fiesque u Lalo, Francesca da Rimini Zandonai, Gianni Schicchi Pucciniego, Le roi Arthus Chaussona. Śpiewa także w operze Vasco da Gama Meyerbeera, bardzo rzadko wystawianej krytycznej edycji L’Africaine i występuje jako ekstrawagancki Cyrano de Bergerac w operze Alfano w jej oryginalnej wersji z 1935 roku, wystawionej ostatnio w zmienionej wersji na Met Opera (2017). Specjalnie dla niego skomponowano dwie współczesne opery, Marius et Fanny Vladimira Cosmy, na podstawie Marcela Pagnola, oraz Le dernier jour d’un condamné, na podstawie Victora Hugo, operze skomponowanej przez Davida Alagnę i wystawionej po raz pierwszy we Francji w 2014 r.
Początkowo pracował wyłącznie z EMI (1993-2004), następnie z Deutsche Grammophon (2005-2017), a w 2017 roku podpisał kontrakt z Sony Classical. Nagrywając dla Erato, Sony, EMI i Deutsche Grammophon przez ostatnie dziesięć lat powiększał swoją dyskografię o szeroki wachlarz nagrań obejmujących kompletne zbiory utworów, duety, oratoria, opery, antologie klasyków, pieśni religijne i popularne. Credo, Viva Opéra, Airs de Berlioz, Bel canto, Robertissimo, Luis Mariano, Sicilian, Pasión to tylko część z licznych albumów składających się na dyskografię Roberto Alagny i odzwierciedlających muzyczny eklektyzm jego kariery. Poza obszerną dyskografią występuje często na nagraniach DVD. Angażowano go także w filmach, najpierw w Tosce w reżyserii Benoîta Jacquota (2001), a następnie w Romeo i Julii w reżyserii Barbary Willis Sweete (2002). Został doceniony za album wydany pod koniec 2014 r., My life is an Opera, recital arii i duetów ilustrujący jego karierę i życie. Jesienią 2016 roku wydał płytę pieśni, Malèna, prezentującą pieśni oryginalne jak również reinterpretacje wielkich neapolitańskich klasyków. W październiku 2018 r. Sony wydało jego pierwszy album duetów poświęconych w pełni Pucciniemu, nagrany wspólnie z sopranistką Aleksandrą Kurzak. W tym samym czasie Warner Classics wydało pełne nagranie La Navarraise Masseneta.
W ciągu ostatnich 3 lat występów scenicznych występował w kilku nowych rolach, np. jako Des Grieux w Manon Lescaut Pucciniego w Metropolitan Opera, Azaël w L’enfant prodigue Debussy’ego podczas koncertu w Paryżu, Eleazar w La Juive Halévya w Monachium. Zaliczył także wielkie debiuty jako Samson w Samson et Dalila Saint-Saënsa we Wiedniu na otwarcie nowego sezonu 2018/2019, w ramach nowej produkcji jego prac na Metropolitan Opera w Nowym Jorku oraz śpiewając po raz pierwszy partię Rodolfo w Luisa Miller podczas koncertu w Monte-Carlo.
W najbliższej przyszłości Roberto Alagna będzie śpiewał podczas swojego setnego występu w Royal Opera House w partii Andrea Cheniera. Będzie także występował w Don Carlo w Paryżu, Cavalleria/Pagliacci w Barcelonie, Pagliacci w ROH w Londynie, La Bohème na MET w Nowym Jorku, Turandot we Wiedniu i Otellu w Monachium.
Inga Kalna urodziła się w Rydze i studiowała śpiew oraz muzykologię na Łotewskiej Akademii Muzycznej. Po pierwszym angażu w Łotewskiej Operze Narodowej kontynuowała studia na Royal Academy of Music w Londynie. Indze Kalnie dwukrotnie przyznano Łotewską Nagrodę Teatralną. Jest także jednym z nielicznych muzyków, którzy otrzymali pięciokrotnie łotewską Wielką Nagrodę Muzyczną. W Zjednoczonym Królestwie przyznano jej Goldberg Operatic Prize oraz Bruce Millar Memorial Trust Award.
W 1999 roku Inga Kalna po raz pierwszy pojawiła się na scenie Hamburgische Staatsoper, gdzie nadal regularnie gościnnie występuje. Występowała także w Netherlands Opera Amsterdam, belgijskiej Vlaamse Opera, Tampere w Finlandii, Opéra de Lausanne i Théâtre du Capitole w Tuluzie, w moskiewskim Bolshoi i na Festiwalu Salzburskim.
Jej popisową rolą partia to Alcyna, w której zadebiutowała na deskach Opéra National de Paris, a następnie wykonywała ją w Teatro alla Scala i Wiener Staatsoper.
Znacząca w karierze Ingi Kalna jest współpraca z dwoma dyrygentami: Marcem Minkowskim, pod którego batutą śpiewała w operach Alcyna (Staatsoper Wien), Il Trionfo del Tempo e del Desinganno (Staatsoper Berlin), Lucio Silla (Salzburg), oraz z René Jacobsem, który wielokrotnie zapraszał ją do występów na scenach Dresdner Musikfestspiele. Innsbrucker Festwochen, Staatsoper Berlin i Festival Aix-en-Provence.
Do ważnych ról w bogatym repertuarze operowym artystki należą: Donna Anna (Don Giovanni), Desdemona (Otello), Elettra (Idomeneo), Violetta (La Traviata), Donna Fiorilla w Il Turco in Italia Rossiniego oraz role tytułowe w Maria Stuart, Alcyna i Agrippina, Lucio Cinna (Lucio Silla), którą wykonywała na Festiwalu Salzburskim, w La Scali, Teatro del Liceu Barcelona, Teatro Real Madrid, Toronto i w Staatsoper Berlin.
W 2018 roku zaśpiewała partię Piacere (Il Trionfo del Tempo e del Disinganno) wspólnie z Emmanuellem Haïmem w Sztokholmie oraz Vitellię (La Clemenza di Tito) pod batutą Marca Minkowskiego w Prague National Theatre, oraz Romildy w Serse podczas europejskiego tournée z il Pomo d’Oro. W Riga Opera House będzie śpiewała partię Elviry (Ernani) i Normy.
Poza działalnością operową Inga Kalna jest także cenioną interpretatorką pieśni. Pracowała z dyrygentami takimi jak Riccardo Muti, Ingo Metzmacher, Andrea Marcon, Stefan Soltesz, Gerd Albrecht, Marc Soustrot, Simone Young.
W jej dyskografii są m.in. Rinaldo (Harmonia Mundi/René Jacobs), Motezuma Vivaldiego (DGG/Archiv, dyrygent: Alan Curtis), Mathis der Maler (Oehms Classics, pod dyrekcją Simone Young) i Serse Händla (Deutsche Grammophon/Maxim Emelyanychev).
W 2000 roku została członkiem Programu Młodych Artystów w Hamburg State Opera, występując jako Ruggiero w nowej produkcji Alcyny w 2002 roku. Następnie występowała jako członek tego zespołu w latach 2003-2006.
Plany na bieżący sezon obejmują debiut w roli Isabelli w L’italiana in Algeri Rossiniego w reżyserii Riccardo Frizza w Liceu Barcelona; rolę tytułową Agrypiny z Christophem Roussetem i Les Talens Lyriques w Konzerthaus Dortmund oraz Meg Page w Falstaffie w nowej produkcji w reżyserii Laurenta Pelly’ego z udziałem Daniele Rustioni w madryckim Teatro Real. Podczas koncertów będzie śpiewać Stabat Mater Pergolesiego razem z Navarra Symphony Orchestra oraz L’amour sorcier Falla wspólnie z Orchestre de l’Opéra de Lyon i Danielem Rustionim.
W sezonie 2017-2018 Maite Beaumont wykonała partię markizy Melibei w Il Viaggio a Reims Rossiniego w Teatro Liceu Barcelona; Cherubina w Weselu Figara w Staatsoper Hamburg; Ottavia w L’incoronazione di Poppea w trakcie tourne z Ensemble Matheus i Jean-Christophem Spinosim, oraz rolę tytułową w Rinaldo razem z Harrym Bicketem i The English Concert w Maestranza Seville.
Wśród ostatnich występów koncertowych Maite Beaumont wymienić należy Mszę c-moll Mozarta razem z Orquesta Nacional de España i Davidem Afkhamem; IX Symfonię Beethovena wspólnie z Orquesta Sinfónica de Galicia i Dimą Slobodenioukiem; III Symfonię Mahlera z Elihau Inbal i Castilla y León Symphony Orchestra; arie Händla podczas Ernen Music Festival z La Scintilla orchestra; partię Romeo w I Capuleti e i Montecchi z Navarra Symphony Orchestra i Dorabelli w Così fan tutte z Tokyo Symphony Orchestra i Jonathanem Nottem.
Maite Beaumont wykonała partię Siébela w Fauście Gounoda w Tuluzie; Cherubina w Weselu Figara w Teatro Municipal de Santiago de Chile; Ruggiera w Alcynie i Irene w Tamerlanie podczas tourne z Christophem Roussetem oraz Les Talens Lyriques i Sesto w La Clemenza di Tito w Teatro Real z Roussetem.
Ostatnio wykonywane przez artystkę partie operowe to Ruggiero w Alcynie w La Monnaie i De Nationale Opera Amsterdam (Rousset / Audi); Dorabella w Così fan tutte w Liceu Barcelona (Pons / Michieletto); Kopciuszek w Semperoper Dresden (Sagripanti / Piontek); Sesto w Juliuszu Cezarze w Teatro Regio di Torino (De Marchi / Pelly); Meg Page w Falstaffie w Amsterdamie (Gatti / Carsen); Donna Elvira w Don Giovannim w Tuluzie (Syrus / McVicar). Maite Beaumont zaśpiewała także koncert pod dyrekcją Nikolausa Harnoncourta w Theater an der Wien.
Występowała na deskach wielu innych światowych sal operowych i koncertowych, w tym w Opéra National de Paris, Bayerische Staatsoper, Staatsoper Berlin, Teatro della Scala, Lyric Opera Chicago i podczas Festiwalu Salzburskiego.
Zespół il pomo d’oro powstał w roku 2012. Jego wizytówką są autentyczne, dynamiczne interpretacje oper i dzieł instrumentalnych z epoki baroku i klasycyzmu. Członkami zespołu są znani muzycy należący do grona najlepszych wykonawców muzyki dawnej. Orkiestra pracowała już pod batutą Riccardo Minasiego, Maxima Emelyanycheva, Stefano Montanariego, George’a Petrou, Enrico Onofriego i Francesco Corti’ego. Podczas różnych projektów zespół działa pod kierownictwem koncertmistrzyni Zefiry Valovej. Od roku 2016 głównym dyrygentem jest Maxim Emelyanychev.
Il pomo d’oro regularnie występuje w prestiżowych salach koncertowych i na festiwalach w całej Europie. Orkiestra podróżuje po całym świecie z programem ze zrealizowanego w roku 2016 albumu Joyce DiDonato In War and Peace, grając pod batutą Maxima Emelyanycheva. W roku 2017 album otrzymał nagrodę Echo Klassik.
Dyskografia il pomo d’oro obejmuje kilka oper: Serse, Tamerlano, Partenope i Ottone Händla oraz Catone in Utica Vinci’ego, a także recitale: z kontratenorami Jakubem Józefem Orlińskim, Franco Fagiolim, Maxem Emanuelem Cenciciem i Xavierem Sabatą, z mezzosopranistkami Ann Hallenberg i Joyce DiDonato oraz z sopranistkami Francescą Aspromonte i Emöke Barath. Spośród albumów z muzyką instrumentalną, nagrody Echo Klassik otrzymały w roku 2016 nagrania koncertów Haydna na skrzypce i klawesyn oraz album skrzypcowy z Edgarem Moreau. Wśród nagrań instrumentalnych są też koncerty skrzypcowe i klawesynowe J.S. Bacha zrealizowane z solistami Shunske Sato i Francesco Cortim.
W roku 2018 ukazało się kilka nowych albumów: Händel Arias z Franco Fagiolim, 17th century opera prologues z Francescą Aspromonte, Serse Händla z Franco Fagiolim w partii tytułowej, Anima Sacra z Jakubem Józefem Orlińskim, Koncerty skrzypcowe J.S. Bacha z Shunske Sato i La Doriclea – opera Alessandro Stradelli’ego. Z okazji czterechsetlecia urodzin Barbary Strozzi zespół il pomo d’oro wydał album Voglio Cantar z udziałem sopranistki Emöke Barath – jest to pierwsze nagranie orkiestry wydane w 2019 roku.
Zespół Il pomo d’oro jest oficjalnym ambasadorem humanitarnego projektu “El Sistema Greece”, zapewniającego bezpłatną edukację muzyczną dzieciom w greckich obozach dla uchodźców. Il pomo d’oro daje koncerty charytatywne oraz często i regularnie prowadzi warsztaty i lekcje muzyki metodą „El Sistema” w różnych obozach dla uchodźców w Grecji.
Nazwa zespołu, il pomo d’oro, nawiązuje do tytułu opery Antonio Cesti’ego z roku 1666. Skomponowana na uroczystości ślubne cesarza Leopolda I Habsburga i Małgorzaty Teresy Habsburżanki, opera “Il Pomo d’Oro” była prawdopodobnie jedną z największych, najkosztowniejszych i najbardziej spektakularnych produkcji tego rodzaju w krótkiej jeszcze wówczas historii gatunku. Przedstawienie obejmowało 24 różne scenografie, balet konny z udziałem 300 koni, fajerwerki z wykorzystaniem 73.000 rakiet i liczne „efekty specjalne” – wspaniałości, które miały uczynić z cesarskiego dworu najwspanialszą świątynię kultury w Europie.
Pianista jazzowy, kompozytor. Jedyny w historii polskiej muzyki laureat nagrody Grammy za album „Night in Calisia”. Jego autorskie albumy zdobywają laury Złotych i Platynowych płyt. Współpracował z legendami amerykańskiego jazzu, takimi jak: Randy Brecker, Mike Stern, Tom Kennedy, Billy Hart, Arturo Sandoval, Rufus Reid, Scott Hamilton, Sal Nistico, Herb Geller, Richie Col i wielu innych. Przez dekadę współpracował z amerykańskim zespołem Western Jazz Quartet, z którymi występował w Azji, Europie i U.S.A. Równolegle do jazzowej kariery ważnym nurtem twórczości Włodka jest muzyka filmowa, wokalna, symfoniczna, baletowa i oratoryjna. Skomponował ścieżki dźwiękowe m.in. do tak wybitnych obrazów jak „Rewers” B. Lankosza; „Pora Umierać” D. Kędzierzawskiej (w roli głównej Danuta Szaflarska) czy „Within the Whirlwind” laureatki Oscara Marleen Gorris. Włodek Pawlik Trio, to sztandarowa formacja lidera, występująca na przestrzeni lat w różnorodnych personalnych konstelacjach. W dyskografii zespołu znajdują się m.in. albumy „Standards Live”, „Anhelli”, „America”. W 2018 roku Włodek Pawlik Trio feat. Randy Brecker zainaugurowało z wielkim powodzeniem Blue Note Jazz Festival w Nowym Jorku
Jest wybitnym, polskim kontrabasistą i gitarzystą basowym. Ukończył Akademię Muzyczną im. F. Chopina w Warszawie oraz Studium Jazzowe. W 1995 roku był członkiem Gustav Mahler Jugendorchester, prowadzonej przez Claudio Abbado. Współpracował z czołówką polskiego jazzu oraz gwiazdami światowego formatu takimi jak: Randy Brecker, Mike Sterm, Gregory Porter. W 2001 roku rozpoczyna najważniejszy etap muzycznej kariery – współprace z Włodkiem Pawlikiem, z którym nagrywa następujące albumy: Sonety Szekspira, Anheli, Tykocin, Struny na Ziemi, Wieczorem, 4 Works 4 Orchestra. Zwieńczeniem współpracy jest udział w nagraniu nagrodzonego Grammy 2014 albumu „Night in Calisia”.
Urodzony w 1990 roku, polski perkusista jazzowy, absolwent Akademii Muzycznej w Poznaniu, Syddansk Musikkonservatiorum w Odense (Dania). Stypendysta (2014) w Prins Claus Conservatorie w Groningen (Holandia) w programie „New York comes to Groningen”. W Polsce związany jest z formacjami: Pawlik Trio, Poznań Jazz Philharmonic Orchestra. Współpracuje również z muzykami zagranicznymi. Są to m.in. : Gustavo Trifonoff, Dominique Di Piazza, Igor Zakus, Attila Muehl, Jasper Greve.
Światowej sławy niemiecki baryton, ceniony szczególnie za repertuar pieśniowy. Studiował w konserwatoriach w Lipsku i Karlsruhe, a następnie kształcił się u Dietricha Fischera- -Dieskaua i Elisabeth Schwarzkopf. Sławę przyniosły mu wygrane w prestiżowym Międzynarodowym Konkursie im. Johannesa Brahmsa w Hamburgu (1994) oraz Międzynarodowym Konkursie im. Hugo Wolfa w Stuttgarcie (1994).
Występował w najważniejszych teatrach operowych oraz salach koncertowych świata. Szeroki repertuar artysty zarejestrowany został na ponad 50 nagraniach. Solowe albumy przyniosły mu wiele prestiżowych nagród, takich jak Gramophone, Preis der Deutschen Schallplattenkritik, Timbre de Platine oraz kilka wyróżnień Diapason d`Or. W marcu 2018 roku Stephan Genz brał udział w niemieckiej premierze VI Symfonii „Chinesische Lieder” Krzysztofa Pendereckiego.
Urodziła się w rodzinie muzyków w Chengdu w Chinach.
W wieku 6 lat rozpoczęła naukę gry na fortepianie, początkowo pod kierunkiem swojej matki. Rok później zaczęła uczyć się gry na skrzypcach od swojego ojca. Już w wieku 13 lat zdobyła pierwszą nagrodę, wygrywając Syczuański Konkurs Skrzypcowy. Rok później otrzymała Główną Nagrodę na Ogólnokrajowym Chińskim Konkursie Skrzypcowym.
Po ukończeniu studiów pod kierunkiem profesora Hu Wei Min na Sichuan Music Conservatory kontynuowała studia pod kierunkiem Any Chumachenko na Munich Conservatory w Niemczech, gdzie uzyskała stopień magistra.
Lord Yehudi zaprosił ją do współpracy na sławnej Menuhin Academy w Gstaad (Szwajcaria), gdzie regularnie występowała z Camerata Lysy.
Wkrótce otrzymała zaproszenie od głównego kapelmistrza Munich Philharmonic Orchestra, Sergiu Celibidache’a, zostając najmłodszym i jednocześnie pierwszym chińskim członkiem tej prestiżowej orkiestry. Od tego czasu występuje regularnie jako solistka z Chamber Orchestra of the Munich Philharmonic jak również wspólnie z uznaną niemiecką orkiestrą dętą Blechschaden.
Jednocześnie Zen Hu występowała w wielu krajach europejskich, obu Amerykach, Azji i Australii jako solistka, będąc członkiem Gothoni String Quartet oraz w ramach różnych orkiestr kameralnych, m.in. Netherlands Chamber Orchestra, Amsterdam Sinfonietta, Lucerne Festival Strings, Salzburg String Sextet i Mozarteum Ensemble Salzburg.
Uczestniczyła także w szeregu międzynarodowych festiwali we Włoszech (Chiavari, Trasimeno), Hiszpanii (Ibiza Summer), Francji (Biarritz), Finlandii (Rauma), Niemczech (Aschau), Austrii (Lockenhaus, „toujours Mozart” we Wiedniu i Salzburgu), Holandii („EPTA” Amsterdam, Eindhoven), Słowenii (Maribor), Czechach (Prague Spring), Polsce (Warszawa, Kraków), USA (Nowy Jork, Long Island), Chinach (Shanghai, Beijing), Japonii (Tokio), Chile (Valparaiso) i Australii (Sydney Opera House, „Four Winds” Festival).
W 2017 roku Zen Hu odbyła tourne grając na dwóch instrumentach, skrzypcach i erhu (tradycyjnych chińskich skrzypcach dwustrunowych), wspólnie z Sinfonietta Cracovia & Jurek Dybal. W 2018 roku wystąpiła w europejskiej premierze VI Symfonii Krzysztofa Pendereckiego Chinese Songs w Kulturpalast Dresden w Niemczech razem z Dresdner Philharmonie dyrygowaną przez Christiana Macelaru w obecności kompozytora. Koncert został powtórzony w Filharmonii Warszawskiej, a w 2020 roku Zen Hu wystąpi z nim ponownie w Zürich Tonhalle.
Zen Hu nagrała już kilka płyt, w tym wysoko ocenione nagranie dla Channel Classics zatytułowane China Connection w duecie ze skrzypkiem Ning Feng. Wystąpiła także dla kilku międzynarodowych stacji telewizyjnych i radiowych.
Zen Hu regularnie prowadzi zajęcia mistrzowskie w Europie, Chinach i Australii.
Obecnie mieszka w Amsterdamie.
Studiowała na Uniwersytecie Muzycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie śpiewu solowego profesor Jolanty Janucik. W sezonie 2014/2015 była członkiem Akademii Operowej Teatru Wielkiego-Opery Narodowej. W 2015 roku uczestniczyła w Projekcie dla Młodych Śpiewaków na Salzburger Festspiele w Austrii.
Adriana Ferfecka jest laureatką pierwszych nagród na licznych konkursach, między innymi: Międzynarodowym Konkursie dla Śpiewaków Operowych “Ferruccio Tagliavini” w Austrii (2014), Międzynarodowym Konkursie Le Grand Prix de l’Opera in Romania (2014), Konkursie Śpiewu Klasycznego DEBUT w Niemczech (2014), Międzynarodowym Konkursie Operowym “Ottavio Ziino” we Włoszech (2014), Międzynarodowym Konkursie Śpiewu Iris Adami Corradetti we Włoszech (2016). Zdobyła Trzecią Nagrodę oraz nagrodę specjalną Soroptimist Club Vercelli Prize na 69. Międzynarodowym Konkursie Muzycznym Gian Battisty Viottiego we Włoszech.
Jako stypendystka Deutsche Oper Berlin w latach 2015-2017 wystąpiła w takich partiach jak Pierwsza Dama w Czarodziejskim flecie Mozarta Xanthe w Miłości Danae Richarda Straussa, Anna w Nabucco Verdiego, Barbarina w Weselu Figara Mozarta, Frasquita w Carmen Bizeta czy Zerlina w Don Giovanni Mozarta. W sezonie 2016/2017 zadebiutowała na deskach Teatro dell’Opera di Roma jako Korynna w Podróży do Reims Rossiniego.
W sezonie 2017/2018 Adriana Ferfecka wystąpiła w rolach Zuzanny w Weselu Figara w Teatro Lirico di Cagliari, Nelli w Giannim Schicchim Pucciniego w Dutch National Opera w Amsterdamie, Walentyny w Wesołej wdówce Lehára w Teatro La Fenice oraz Micaëli w Carmen w Deutsche Oper Berlin.
W sezonie 2018/2019 partią Mimi w Cyganerii w Operze Śląskiej w Bytomiu zadebiutowała na polskich scenach operowych. W kwietniu 2019 r. zadebiutuje w partii tytułowej w operze Siostra Angelica na Inauguracji Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Wokalnej im. Ady Sari w Europejskim Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego w Lusławicach.
Adriana Ferfecka współpracowała z takimi reżyserami jak: Damiano Michieletto, David Herman, Ole Anders Tandberg, Jan Philipp Gloger, Roland Schwab oraz dyrygentami: Stefano Montanari, Jerzy Maksymiuk, Marc Albrecht, Donald Runnicles, Andrea Battistoni.
Baryton. Absolwent Akademii Muzycznej we Wrocławiu w klasie prof. Bogdana Makala. Jest laureatem wielu konkursów krajowych i zagranicznych. Był stypendystą wrocławskiego Samorządu w Dziedzinie Kultury i Sztuki dla Młodych Utalentowanych Wrocławian oraz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W latach 2001-2002 przebywał na stypendium w Wiedniu w klasie prof. Leopolda Spitzera.
W 2002 roku zadebiutował w Operze Narodowej w Warszawie partią Peleasa w operze Debussy’ego Peleas i Melizanda. Jest stałym śpiewakiem Opery Wrocławskiej, goszczącym na wielu innych scenach operowych, zarówno w Polsce, jak i za granicą.
W 2011 roku zaśpiewał w prapremierze utworu Krzysztofa Pendereckiego Powiało na mnie morze snów na scenie Filharmonii Narodowej w Warszawie. Na zaproszenie Valery’ego Gergieva wystąpił pod jego batutą na Festiwalu Białych Nocy w Sankt Petersburgu. W 2013 roku śpiewał podczas Beijing Music Festival pod dyrekcją Krzysztofa Pendereckiego. W 2014 roku uhonorowany został Teatralną Nagrodą Muzyczną im. Jana Kiepury w kategorii: najlepszy śpiewak za rolę barona Scarpii w operze Tosca G. Pucciniego oraz rolę Zurgi w operze Poławiacze pereł G. Bizet’a.
W 2015 roku otrzymał nominację do nagrody Radia Wrocław Kultura za światowego formatu wykonanie roli Eugeniusza Oniegina w operze Czajkowskiego. W roku 2019 roku na zamówienie Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina powstała płyta z 27 pieśniami Stanisława Moniuszki, które artysta nagrał wraz z pianistą Radosławem Kurkiem.
W swoim repertuarze posiada wiele pierwszoplanowych partii operowych, m.in.: Hrabiego w Weselu Figara, Guglielma w Così fan tutte i Don Giovanniego w Don Giovannim Mozarta, tytułowego Eugeniusza Oniegina w operze Czajkowskiego, Escamilla w Carmen i Zurgę w Poławiaczach pereł Bizeta, Dr. Malatestę w Don Pasquale i Lorda Enrica Asthona w Łucji z Lammermooru Donizettiego, Lekarza w Hagith i partię tytułową w Królu Rogerze Szymanowskiego, Tarkwiniusza w Gwałcie na Lukrecji Brittena, Marcella w Cyganerii i Sharplessa w Madame Butterfly Pucciniego, Kawalera Belfiore w Dniu królowania, Germonta w Traviacie i Giacoma w Joannie d’Arc Verdiego, Homonay’a w Baronie cygańskim J. Straussa, Janusza w Halce i Stanisława w Verbum nobile Moniuszki, Adama w Raju utraconym Pendereckiego, Dapertutta i Dr. Miracle’a w Opowieściach Hoffmanna Offenbacha, Woodravena w Matce czarnoskrzydłych snów Kulenty, Il Ragazzo w Wolność wzywa wolność Knapika, Franza Kafki w Pułapce Krauzego i Tadeusza w Pasażerce Weinberga. Artysta wykonuje również lirykę wokalną Schuberta i Brahmsa oraz niemiecką i angielską muzykę baroku.
Urodzona w 2008 roku. Naukę gry na fortepianie rozpoczęła w wieku pięciu lat, metodą Suzuki, w klasie Marzeny Jasińskiej–Siudzińskiej. Obecnie jest uczennicą 5 klasy Państwowej Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej I st. im. Emila Młynarskiego w Zespole Państwowych Szkół Muzycznych Nr 1 w Warszawie w klasie fortepianu dr hab. Anny Stempin-Janowskiej, prof. AM w Bydgoszczy.
Artystka, mimo młodego wieku, ma już za sobą występy z kilkoma orkiestrami. W grudniu 2015 zadebiutowała jako solistka w Filharmonii Koszalińskiej w Koncercie fortepianowym C-dur op. 44 I. Berkowicza z tamtejszą orkiestrą pod dyrekcją Aleksandra Grefa. Grała również w Filharmonii Lwowskiej z towarzyszeniem Symphony Orchestra Inso Lemberg pod dyrekcją I. Vokulina w ramach Międzynarodowego Festiwalu „European Music Meetings”. W roku 2017 i 2019 wystąpiła z Lwowską Orkiestrą Kameralną „Academia” pod dyrekcją I. Pylatiuka wykonując Koncert fortepianowy D-dur I. Bortniańskiego i Koncert fortepianowy f-moll J. S. Bacha w ramach koncertów XII i XIV Międzynarodowego Forum Pianistycznego „Bieszczady bez granic” w Sanoku. Występowała także w Filharmonii Narodowej grając Chopina dla najmłodszej publiczności. Latem 2017, po wygranych dwóch międzynarodowych konkursach, grała na Festiwalu Musikverein, w Brahms-Saal w Wiedniu.
Jest laureatką wielu konkursów pianistycznych i kameralnych, wielokrotnie były nagradzane jej wykonania utworów Fryderyka Chopina. Jako pierwsza otrzymała nagrodę im. Tatiany Szebanowej za szczególne predyspozycje chopinowskie (podczas Międzynarodowego Forum Pianistycznego w Sanoku).
Simon Höfele ma 24 lata i jest jednym z najbardziej obiecujących trębaczy młodego pokolenia. Artysta został objęty programem „Artysta Nowej Generacji” prowadzonym przez BBC Radio 3 oraz zdobył tytuły: „Junger Wilder” (przyznany przez Konzerthaus Dortmund) i “Nowy Talent SWR2” (przyznany przez niemieckiego nadawcę publicznego SWR). Młody trębacz jest też zdobywcą nagrody specjalnej “U21” w Międzynarodowym Konkursie Muzycznym ARD oraz w Deutsche Musikwettbewerb w roku 2016. W sezonie 2019/20 Simon będzie Wschodzącą Gwiazdą European Concert Hall Organisation (ECHO) – do tego tytułu został nominowany przez Filharmonię Kolońską, Konzerthaus Dortmund i Elbphilharmonie Hamburg.
Jako solista Simon Höfele grał już z takimi orkiestrami jak the Royal Concertgebouw Orchestra, Shanghai Philharmonic, BBC Philharmonic, BBC Scottish Symphony Orchestra, Ulster Orchestra, Rundfunk-Sinfonieorchester Berlin, Konzerthausorchester Berlin, SWR Symphonieorchester, Beethoven Orchester Bonn, Mahler Chamber Orchestra, Münchener Kammerorchester i Deutsche Kammerphilharmonie Bremen. Młody trębacz grał też w Pałacu Sztuk Pięknych Bozar w Brukseli, w Konzerthaus Berlin i podczas ważnych festiwali takich jak Cheltenham Music Festival, MiTo w Mediolanie i Turynie, Schleswig-Holstein Musikfestival, Rheingau Musik Festival, Festspiele Mecklenburg Vorpommern i wielu innych. W sezonie 2018/19 Simon zagra po raz pierwszy w Wigmore Hall i Saffron Hall w Londynie, w Tonhalle Zürich, w Casino Basel, Konzerthaus Wien, w Prinzregententheater München, w Konzerthaus Dortmund. Po raz pierwszy zagra też między innymi z Berner Symphonieorchester, MDR Sinfonieorchester, NDR Radiophilharmonie, Staatskapelle Halle i Deutsche Radio Philharmonie.
Simon Höfele urodził się w roku 1994 i zaczął pobierać lekcje gry na trąbce w wieku siedmiu lat w swoim rodzinnym mieście Darmstadt. Pięć lat później został uczniem kursu przygotowawczego Reinholda Friedricha, który przyjął go do swojej klasy trąbki w Karlsruhe Musikhochschule, gdy Simon miał 14 lat. Rok później młody muzyk został członkiem orkiestry Bundesjugendorchester, a następnie wiedeńskiej orkiestry Gustav Mahler Jugendorchester, jak również Akademii Orkiestrowej przy Schleswig-Holstein Musik Festival. Brał również udział w kursach prowadzonych przez Ensemble Modern i German Brass, oraz pobierał lekcje u znanych profesorów takich jak Edward H. Tarr, Klaus Schuhwerk, Wim van Hasselt, Frits Damrow, Urban Agnas, Luis Gonzalez, Peter Lohse, Hannes Läubin, Kristian Steenstrup, Eric Aubier czy Jeroen Berwaerts.
Poza działalnością muzyczną Simon Höfele angażuje się też w politykę kulturalną. Muzyk założył stowarzyszenie „Kunstverlust”, dla którego jako fotograf portretuje osoby działające na rzecz sztuki.
