MENU
Był solistą chóru St John’s College w Cambridge, a niedawno ukończył Royal College of Music, gdzie kształcił się również w ramach International Opera Studio. Został odznaczony Złotym Medalem im. Tagore’a. W 2021 roku Hugh został pierwszym kontratenorem, który zdobył Nagrodę im. Kathleen Ferrier. Ponadto jest także pierwszym kontratenorem uczestniczącym w programie BBC New Generation Artist (2022–24).
W sezonie 2021/22 artysta brał udział w dziesiątej edycji akademii muzyki barokowej Le Jardin des Voix Les Arts Florissants i zyskał uznanie krytyków dzięki roli Arsace w Partenope Händla pod dyrekcją Williama Christiego. Inne ważne wydarzenia obejmowały jego debiut w Carnegie Hall, gdzie zaśpiewał Pasję według św. Mateusza Bacha z Orchestra of St Luke’s (dyr. Bernard Labadie); Refugee w operze Flight Dove’a i Bertarido w operze Rodelinda Händla z RCM International Opera Studio; Stabat Mater Vivaldiego na London Händel Festival z Adrianem Butterfieldem; Stabat Mater Pergolesiego z Southbank Sinfonia; The Hidden Face Tavenera z City of London Sinfonia; Pasja według św. Mateusza Bacha z Orchestra of the Age of Enlightenment; Geist und Seele Bacha z Oxford Bach Soloists; Mesjasz Händla z Instruments of Time and Truth (dyr. Edward Higginbottom); Odes for a Queen Purcella z The English Concert i Kristianem Bezuidenhoutem oraz występ z ariami Bacha i Händla z Hanover Band i Laurence’em Cummingsem.
W bieżącym sezonie Hugh zadebiutuje w Opernhaus Zürich, gdzie zaśpiewa madrygały Monteverdiego, którym będzie towarzyszyć choreografia autorstwa Christiana Spucka. Najbliższe koncerty artysty obejmują następujące wydarzenia: występy w Wigmore Hall wraz z Iestynem Daviesem i Ensemble Guadagni, La Nuova Musica, The English Concert i The Sixteen; światowa premiera z BBC Philharmonic i występ na Oxford Lieder Festival; Mesjasz Händla z The Sixteen (dyr. Harry Christophers) oraz z City of Birmingham Symphony Orchestra (dyr. Adrian Lucas); Oratorium na Boże Narodzenie Bacha z Monteverdi Choir & Orchestras (dyr. John Eliot Gardiner); Msza h-moll Bacha z Orchestra of the Age of Enlightenment (dyr. Václav Luks); Pasja według św. Mateusza Bacha z Fińską Orkiestrą Radiową (dyr. Nick Collon) oraz europejska trasa koncertowa z Collegium Vocale Gent (dyr. Philippe Herreweghe), a także liczne projekty z zespołem Les Arts Florissants i Williamem Christiem, w tym rola Polinesso w Ariodante i rola Arsace w Paretnope Händla.
Kluczowe znaczenie dla solisty mają pieśni, w związku z czym stale poszerza swój repertuar w tym zakresie. W sezonie 2022/23 wystąpi z recitalem w Wigmore Hall, podczas Ryedale Festival oraz w ramach Thames Recital Series z programem pt. „Untethered” opartym na książce Michaela A. Singera pt. The Untethered Soul. Wiele z tych dzieł zostanie zarejestrowanych dzięki programowi BBC New Generation Artist, do którego Hugh został wybrany. Nagrania zostaną następnie wyemitowane w BBC Radio 3. Często występuje z pianistą George’em Irelandem, lutnistą Dannym Murphym i kompozytorem Piersem Connorem Kennedym, zarówno podczas recitali, jak i koncertów.
Artysta regularnie współpracuje z SoundVoice UK i kompozytorką Hannah Conway. Ostatnio wystąpił w Snape Maltings i King’s Place u boku Rodericka Williamsa i Lucy Crowe w projekcie badającym utratę tożsamości i głosu w końcowej fazie życia.
Artysta dokonał nagrania Royal Odes i Birthday Odes for Queen Mary Purcella z Iestynem Daviesem i Carolyn Sampson z towarzyszeniem zespołu The King’s Consort pod dyrekcją Roberta Kinga oraz Lamento z Iestynem Daviesem i zespołem Fretwork dla wytwórni Signum Classics.
„Nieprzeciętny, radosny kunszt Joyce DiDonato przypomina nam, że każde pokolenie ma swoich gigantów. Joyce to nie tylko wspaniała, odważna i inspirująca artystka i jedna z najlepszych śpiewaczek naszych czasów – ma również znaczący wpływ na przemiany zachodzące w sztuce. Ci, którzy znają jej repertuar, są pod wrażeniem jej talentu, a ci, którzy nic o nim nie wiedzą, od razu chcą go lepiej poznać. Gdy Joyce śpiewa, świat nagle staje się piękniejszy. Zmusza nas do aktywnego słuchania, do słuchania na nowo”.
Jake Heggie, „Gramophone”
Wielokrotna laureatka Grammy i Olivier Award 2018 za wybitne osiągnięcia w sztuce operowej, pochodząca z Kansas Joyce DiDonato uwodzi swoim głosem publiczność na całym świecie. „The New Yorker” okrzyknął ją „prawdopodobnie najlepszą śpiewaczką swojego pokolenia”. Z kolei według „The Times” jakość jej głosu „odpowiada 24-karatowemu złotu”. Joyce wspięła się na sam szczyt branży zarówno jako wykonawczyni, jak i zagorzała orędowniczka sztuki. Międzynarodowe uznanie zdobyła dzięki rolom w operach Händla i Mozarta, a także dzięki różnorodnej i cenionej dyskografii. Jest również powszechnie znana z ról bel canto w dziełach Rossiniego i Donizettiego.
Sezon 2022/23 to kolejne koncerty w ramach trasy koncertowej promującej jej nowo wydany album EDEN w Europie i USA z zespołem Il Pomo d’Oro i Maksymem Emeljaniczewem; wystąpiła także jako Virginia Wolf w Metropolitan Opera w światowej premierze produkcji The Hours nagrodzonego Pulitzerem kompozytora Kevina Putsa oraz jako Patricia Westerford w Overstory Overture Toda Machovera w Alice Tully Hall w Nowym Jorku i Seoul Arts Center w Korei Południowej; była również artystką –rezydentką w Musikkollegium Winterthur.
Ostatnie wydarzenia z udziałem arytystki to europejska trasa koncertowa z inspirowanym muzyką barokową programem My Favourite Things z zespołem Il Pomo d’Oro, w takich miastach jak Edynburg, Salzburg, Bukareszt, Barcelona, Antwerpia i Lizbona, a także recitale Winterreise i In My Solitude z pianistą i wieloletnim współpracownikiem Craigiem Terry’m. Joyce powróciła również do Royal Opera House Covent Garden jako Irene w Theodorze Händla obok Julii Bullock i Jakuba Józefa Orlińskiego.
Jeżeli chodzi o produkcje operowe, Joyce występowała ostatnio jako m.in. Agrypina w Metropolitan Opera i w nowej produkcji Royal Opera House; Dydona w Trojanach w Wiedeńskiej Operze Narodowej; Sesto, Kopciuszek i Adalgisa w operze Norma w Metropolitan Opera; Agrypina w wykonaniu koncertowym z zespołem Il Pomo d’Oro pod batutą Maksyma Emeljaniczewa; jako Siostra Helen w Dead Man Walking w Teatro Real w Madrycie i londyńskim Barbican Centre; Semiramida w Bawarskiej Operze Narodowej i Royal Opera House oraz Charlotta w Wertherze w Royal Opera.
W swojej karierze Joyce była artystką rezydentką w Carnegie Hall i w londyńskim Barbican Centre, intensywnie koncertowała w Stanach Zjednoczonych, Ameryce Południowej, Europie i Azji oraz występowała jako solistka gościnna podczas BBC Last Night of the Proms. Inne ważne koncerty obejmują występy z Filharmonikami Berlińskimi pod batutą Sir Simona Rattle’a, Orchestre Révolutionnaire et Romantique pod dyrekcją Sir Johna Eliota Gardinera, Orkiestrą Filadelfijską pod dyrekcją Yannicka Nézet-Séguina oraz Orkiestrą Accademia Santa Cecilia i Narodową Orkiestrą Młodzieżową USA pod batutą Sir Antonio Pappano.
Artystka podpisała kontrakt nagraniowy na wyłączność z wytwórnią Warner Classics/Erato, a jej bogata dyskografia zawiera nagranie opery Trojanie, które w 2018 roku zdobyło nagrodę w kategorii Nagranie (pełna opera) na International Opera Awards, nagrodę Opera Award w ramach BBC Music Magazine Awards oraz nagrodę Recording of the Year przyznawaną przez magazyn „Gramophone”, oraz opery Agrypina Händla, które zostało wyróżnione nagrodami Gramophone Opera Recording i Limelight Opera Recording of the Year w 2020 roku. Dyskografia Joyce zawiera również jej słynne nagranie cyklu Winterreise z Yannickiem Nézet-Séguinem, a także takie krążki jak Songplay, In War & Peace, który zdobył nagrodę Best Recital Gramophone Award 2017, Stella di Napoli oraz nagrodzone Grammy albumy Diva Divo i Drama Queens. Artystka ma na koncie również takie wyróżnienia jak Gramophone Artist of the Year i Recital of the Year oraz miejsce w Gramophone Hall of Fame.
Aktor, muzyk, kompozytor. Na akordeonie gra od 7 roku życia, ukończył Szkołę Muzyczną II stopnia im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Jest również absolwentem warszawskiej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza.
Aktor Teatru Narodowego w Warszawie. Skomponował muzykę do spektakli: „Boża Krówka” w reż. Sławomira Narlocha (Teatr Dramatyczny) „Oratorium o mleku” w reż. Sławomira Narlocha (Festiwal Nowe Epifanie), „Ifigenia” w reż. Mariusza Lacha (Teatr ITP Lublin), „Elementarz” w reż. Piotra Cieplaka (Teatr Narodowy, współkompozytor), ” Pieśń nad pieśniami, czyli miłość w czasach apokalipsy ” w reż. Mariusza Lacha (Teatr ITP Lublin), „Alicji Kraina Czarów” w reż. Sławomira Narlocha (Teatr Narodowy).
Lester Lynch zdobył rozgłos dzięki swoim charyzmatycznym kreacjom scenicznym i majestatycznemu głosowi. Krytycy szczególnie entuzjastycznie oceniają jego interpretacje bohaterów oper Verdiego, od Makbeta po Rigoletto i Simona Boccanegrę. Artysta jest również cenionym wykonawcą muzyki współczesnej dzięki występom w Więźniu Dallapiccoli, Doktorze Fauście Busoniego i The Glitch Nico Muhly’ego, za które otrzymał wiele nagród.
Lynch zadebiutował na scenie słynnego Teatro alla Scala w roli Crowna w operze Porgy i Bess, a w Royal Opera House jako Shylock w Kupcu weneckim. Występował również na wielu innych znakomitych scenach operowych, np. Lyric Opera of Chicago, Semperoper Dresden, Seattle Opera, Volksoper w Wiedniu, Houston Grand Opera, Santa Fe Opera czy San Francisco Opera.
Ostatnio Lynch wykonał partię Leśniczego w Przygodach Lisiczki Chytruski Janáčka z English National Opera i zadebiutował jako Wotan w Złocie Renu Wagnera z Nashville Opera. W listopadzie 2021 roku można było po raz pierwszy podziwiać go na dużym ekranie – w roli Merrivale’a w nowej operze Gordona Getty’ego Goodbye, Mr. Chips, opartej na popularnej powieści Jamesa Hiltona z 1934 roku.
Nadchodzące wydarzenia z udziałem śpiewaka obejmują występy w Nabucco Verdiego (w tytułowej roli), powrót do partii Wotana, a także koncerty pod batutą Sir Simona Rattle’a.
Lynch związany jest z wytwórnią płytową Pentatone, dla której dokonał nagrań takich oper jak Otello Verdiego (Jago), Tosca (Scarpia), Bal maskowy (Renato), Płaszcz Pucciniego (Michele), Traviata (Germont), a także wydał swój debiutancki album solowy pt. On My Journey Now.
Więcej informacji o Lesterze można znaleźć na stronie www.lesterlynch.com.
Jeden z najbardziej oryginalnych i wszechstronnych muzyków na polskiej scenie muzycznej. Gra na wszystkich instrumentach klawiszowych, komponuje, dyryguje, produkuje, aranżuje, edukuje i kuratoruje. Jego działalność obejmuje szerokie spektrum stylistyczne, a wirtuozowskie łączenie gatunków oraz łamanie granicy między sztuką wysoką a rozrywkową stały się jego znakami rozpoznawczymi.
Pierwszą pasją Maseckiego jest jazz i muzyka improwizowana. Główny projekt ostatnich lat to Jazz Band Młynarski-Masecki, orkiestra prowadzona wspólnie z Janem Młynarskim, prezentująca polską muzykę rozrywkową z okresu międzywojnia w nowej, oryginalnej odsłonie. Oprócz tego Masecki prowadzi własne trio grające muzykę autorską, oraz angażuje się w rozmaite duety m.in z Jerzym Rogiewiczem, Kają Draksler, Barrym Guyem, Alexandrem Hawkinsem, a w przeszłości z Tomaszem Stańko.
Jako klasycznie wykształcony pianista Masecki regularnie podejmuje wątek europejskiej spuścizny muzycznej, interpretując ją z rzadko spotykanym połączeniem swobody i erudycji. We wrześniu 2022 miała miejsce premiera płyty z koncertami fortepianowymi Bacha i Mozarta, nagrana z orkiestrą barokową MACV. Wcześniej ukazały się m.in. Nokturny Chopina, Ostatnie Sonaty Beethovena, oraz Sonaty Scarlattiego.
Masecki to również dyrygent. Współpracuje z Capellą Cracoviensis przy monumentalnym cyklu “Wszystkie Symfonie Haydna”, oraz dyrygując własne kompozycje. W grudniu 2022 miała miejsce premiera jego Trzeciej Symfonii, napisanej dla estońskiej Parnu Chamber Orchestra. Ze stworzoną przez siebie Orkiestra Palais Royale poprowadził prawykonanie oryginalnej wersji Koncertu fortepianowego Gershwina w Studio Koncertowym Polskiego Radia. Jego najmniejszy skład to nonet Polonezy, grający autorski zestaw polskich tańców narodowych.
Masecki to również kurator stołecznego życia muzycznego. Organizuje cykliczne imprezy w warszawskim Teatrze Studio, podczas których przybliża publiczności świat muzyki klasycznej w przystępny i angażujący sposób. Do tej pory odbyły się Dżemsesje klasyczne – przeniesienie jazzowego formatu jam session na grunt klasyczny. Rok wcześniej Transkrypcje – cotygodniowe koncerty prezentujące wszystkie symfonie Beethovena w kameralnych opracowaniach. Najnowszy cykl to Barok Barok – koncerty kameralne przypominające mniej znaną muzykę barkową w swobodnej, salonowej atmosferze.
Masecki komponuje także muzykę do filmu oraz teatru. W 2022 otrzymał Polską Nagrodę Filmową Orzeł za muzykę do filmu Powrót do tamtych dni. Był aranżerem, kompozytorem i konsultantem muzycznym w filmie Zimna wojna Pawła Pawlikowskiego. Pracował przy filmie Agnieszki Holland Obywatel Jones, serialu Ślepnąc od świateł Krzysztofa Skoniecznego, oraz 1983 Olgi Chajdas. Wcześniej stworzył ścieżkę dźwiękową do filmu Obce niebo Dariusza Gajewskiego oraz Fuck For Forrest Michała Marczaka.
Wieńczy tę listę Masecki jako edukator. Co roku podczas Festiwalu Ensemble prowadzi klasę improwizacji.
Wybitny pianista i kompozytor, dokonał w polskim jazzie mentalnej i stylistycznej rewolucji, jaka nie stała się wcześniej udziałem żadnego innego jazzmana.
Trudne jazzowe frazy, skomplikowane improwizacje, melodykę standardów i subtelność kompozycji ubrał w ramy specyficznego jazzu, który – nie siląc się na wylewność wobec słuchaczy, komercję i przebojowość – stał się tętniącym ekspresją „jazzem Leszka Możdżera”. Jazzowa wyobraźnia, ciekawy zamysł improwizacji, subtelność chopinowskich etiud i mazurków, „komedowskie” inspiracje – tworzą w jego muzyce nową barwę dla jazzowej kameralistyki fortepianowej.
Należy do najciekawszych zjawisk polskiego jazzu ostatnich dekad. Początkowo związany z „yassową” formacją Miłość. Potem pojawiał się w wielu jazzowych konfiguracjach: od zespołów Emila Kowalskiego, Zbigniewa Namysłowskiego, Tomasza Stańko, Buddy’ego de Franco, Davida Friesena, Archie’go Sheppa, Michała Urbaniaka, Adama Pierończyka, Arthura Blytha. Rozległa dyskografia pianisty obejmuje ponad sto albumów zrealizowanych jako własne projekty lub we współpracy z wybitnymi artystami. Nagrywa i koncertuje min z Davidem Gilmourem, Naną Vasconcelos, Marcusem Millerem, Johnem Scofieldem, Tan Dunem, Patem Methenym. Ogromną popularność i uznanie przyniosły pianiście koncerty, nagrania oraz współpraca z kompozytorem Zbigniewem Preisnerem. Wspólne projekty, na przykład „Requiem for my Friend” oraz „10 łatwych utworów na fortepian solo” okazały się wybitnymi wydarzeniami artystycznymi.
Album „Impressions On Chopin” (nagrany w 1999 roku) wszedł już na stałe do swoistego kanonu nagrań inspirowanych twórczością genialnego polskiego kompozytora. Leszek Możdżer współpracuje także z Janem A.P. Kaczmarkiem (nagrania do nagrodzonej Oscarem ścieżki dźwiękowej do filmu „Marzyciel” oraz album „Kaczmarek by Możdżer”) jak również sam komponuje muzykę do filmu i teatru. Pianista najpełniej odnajduje się w projektach solowych i autorskiego trio z Larsem Danielssonem i Zoharem Fresco (album „The Time” nagrany w 2005 osiągnął status Diamentowej Płyty, „Between Us And The Light” (2006), „Live” (2007), „Polska” (2013) osiągnęły status Podwójnej Platynowej Płyty). W 2017 roku nagrał płytę z Holland Baroque pt. „Earth Particles”. W 2021 miała premierę płyta Just Ignor It zrealizowana z Larsem Danielssonem, Zoharem Fresco i Holland Baroque. Jest również dyrektorem artystycznym festiwalu Enter Enea Festival.
Za muzykę do filmu Macieja Pieprzycy pt.: „Ikar. Legenda Mietka Kosza”, Leszek Możdżer otrzymał nagrodę w kategorii Najlepsza Muzyka na 44 Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni, Nagrodę Filmową Orły 2020, nagrodę za najlepszą Polską Ścieżkę Dźwiękową Roku 2019 przyznawaną przez 50 ekspertów muzycznych i filmowych w ramach Festiwalu Muzyki Filmowej w Krakowie, nagrodę 9 Festiwalu Filmowego Grand Prix Komeda oraz Fryderyka w kategorii Album Roku Muzyka Ilustracyjna. Sound track został wyróżniony również nagrodami: MocArty RMF Classic, Olśnienia Onetu, nominacją Bestsellery Empiku oraz Nagrodą Specjalną 34. edycji Tarnowskiej Nagrody Filmowej.
Leszek Możdżer objawia się zatem jako twórca nowej stylistyki w muzyce jazzowej, gdzie brzmienie i klimat budowane są impresją oraz nastrojem i niepowtarzalnym autorskim stylem wykonawczym. Może właśnie dlatego pianista przyjmowany jest jako elokwentny twórca jazzu młodego pokolenia: wyrafinowana propozycja artystyczna, złożona z muzycznych fascynacji i odkryć Leszka Możdżera – najpopularniejszego dzisiaj muzyka jazzowego w Polsce.
© Dionizy Piątkowski autor polskiej Encyklopedii Jazzu
Kaszub, Kociewiak i Borowiak w jednym ciele. Absolwent Wydziału Reżyserii Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Jeden z założycieli i dyrektor niezależnego Teatru Pijana Sypialnia, który działa w Warszawie od 2012 roku. Pomysłodawca cyklu „Teatr na leżakach”, który w całym kraju przyciągnął tysiące fanów widowisk teatralnych pod gołym niebem. Na deskach teatrów instytucjonalnych debiutował w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi spektaklem “Listy na (nie)wyczerpanym papierze” na podstawie korespondencji i twórczości Agnieszki Osieckiej i Jeremiego Przybory. W ramach Sceny Młodych jego przedstawienie “Kamień”, które powstało na podstawie książki Bronki Nowickiej, było prezentowane na Scenie Studio Teatru Narodowego w Warszawie. W Teatrze Narodowym zrealizował również spektakl „Alicji Kraina Czarów” (2023). Jego spektakl “Oratorium o mleku”, który powstał na zaproszenie Festiwalu Nowe Epifanie otrzymał Nagrodę Stowarzyszenia Autorów ZAIKSU na Festiwalu Forum Młodej Reżyserii w Krakowie. Ponowna współpraca z Festiwalem Nowe Epifanie zaowocowała spektaklem „Boża Krówka” granym na Scenie Przodownik Teatru Dramatycznego w Warszawie. Twórca widowiska muzycznego „12 opowieści na dobre czasy” w Filharmonii Kaszubskiej opowiadającego międzywojenną historię Wejherowa. Reżyser, autor scenariuszy i wielu tekstów spektakli muzycznych Teatru Pijana Sypialnia.
Mariusz Pędziałek ur. w Krakowie. Edukację muzyczną rozpoczął w wieku trzech lat w Eksperymentalnym Studium Muzycznym w Krakowie. Następnie także w Krakowie przeszedł kolejne szczeble edukacji muzycznej, studiował w klasie oboju Edwarda Szcześniaka, odbył także kurs mistrzowski pod kierunkiem Lothara Kocha. W roku 1977 odbył swoje pierwsze tournee artystyczne wraz z grupą studentów krakowskiej PWSM po USA. Otrzymał Grand Prix Konfrontacji Studentów Szkół Artystycznych. Jest członkiem Stowarzyszenia Artystycznego „Muzyka Centrum”, Polskiego Stowarzyszenia Muzyki Elektroakustycznej, Towarzystwa im.Witolda Lutosławskiego, grał w orkiestrze Filharmonii Krakowskiej z tytułem koncertmistrza. Koncertuje jako solista grając z wybitnymi dyrygentami takimi jak; A.Duczmal, J.Krenz, J.Maksymiuk, K.Penderecki, T.Strugała, St.Skrowaczewski, A.Wit, grał z Nigelem Kennedy’m, Kevinem Kennerem i orkiestrami m.in.; Sinfonią Varsovią, Orkiestra Polskiego Radia „Amadeus”, Aukso, Sinfoniettą Cracovią, Filharmonią Narodową, Polską Orkiestrą Radiową, Filharmonią Krakowską. Współpracuje z Grzegorzem Turnauem. Wielokrotnie występował na festiwalu Warszawska Jesień (m.in.w roku 1980 w koncercie inauguracyjnym grał Koncert podwójny na flet i obój Gyorgy Ligeti’ego ). Dwukrotnie był jurorem Konkursu Muzyki XX wieku dla Młodych Wykonawców. Był także członkiem Rady Programowej Festiwalu „Poznańska Wiosna”. Nagrywał muzykę teatralną i filmową dla takich kompozytorów jak m.in. Zygmunt Konieczny, Jan Kanty Pawluśkiewicz, Zbigniew Preisner, Andrzej Zarycki, Grzegorz Turnau i Marcin Krzyżanowski. Występował też w spektaklach teatralnych; w Teatrze Stu w spektaklu „Czas na uwięzi” Noy Ain, w Teatrze Starym był wykonawcą i autorem muzyki w słynnym spektaklu Jerzego Stuhra Kontrabasista, oraz w spektaklu-koncercie Audiencja 89 Bogusław Schaeffera, w warszawskim Teatrze Rampa w spektaklu Brat naszego Boga z muzyką Zygmunta Koniecznego. W swoim dorobku ma wiele nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia, występy w programach telewizyjnych, a także nagrania płytowe m.in. CD z utworami obojowymi Grażyny Bacewicz. Jego nagranie Capriccio Krzysztofa Pendereckiego znalazło się na płycie DVD Penderecki: „A Celebration” a nagranie Symfonii koncertującej Milwida-Krenza zostało wydane na jubileuszowym albumie Jana Krenza. Otrzymał nominację do nagrody płytowej Fryderyk 2001 z nagraniem Koncertu na obój i harfę W.Lutosławskiego z harfistką Anną Sikorzak-Olek, nagrał album Muzyka polska XX wieku na obój i fortepian z pianistką Renatą Żełobowską-Orzechowską.
Uczestniczył w międzynarodowych, europejskich projektach Bridges i Ensamble Spiel .W grudniu 2004 brał udział w tournee Nigela Kennedy’ego i Berlińskich Filharmoników po Niemczech i Austrii grając Koncert B-Dur na obój i skrzypce Antonio Vivaldiego a także w 2010 w projekcie Bach meets Ellington gdzie z Nigelem Kennedym i jego Orchestra of Life grał m.in. Koncert na obój i skrzypce J.S.Bacha W sierpniu 2006 był docentem Międzynarodowej Akademii Nowej Kompozycji i Audio-Art Avantgarde Tirol w Seefeld.
W 2008 był jurorem konkursu kompozytorskiego im.T.Bairda.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis“, krakowską odznaką „ Honoris Gratia „
Absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie, specjalność kompozycja (2002). W latach 2005-2012 członek zespołu Levity, z którym nagrał trzy albumy: Levity (2009), Chopin Shuffle (2010) i Afternoon Delights (2011). W latach 2009-2011 perkusista zespołu Pink Freud.
W 2013 wraz z Igorem Nikiforowem założył projekt Jerz Igor wykonujący autorską muzykę przeznaczoną dla dzieci (Mała Płyta – 2014; Zimą – 2015). Od 2010 stale współpracuje z Marcinem Maseckim m.in. w duecie Ragtajmy, Trio Jazzowe Marcina Maseckiego, w zespołach Profesjonalizm, Polonezy, V/TLD czy Jazz Band Młynarski-Masecki. Jako improwizator występował z takimi artystami jak: Kazuhisa Uchihashi, Toshinori Kondo, DJ LENAR, Wojtek Mazolewski, Tomasz Duda czy Paweł Szamburski. Współpracował z Gabrielą Kulką i Mają Kleszcz. Jako dyrygent zadebiutował kierując Polską Orkiestrą Radiową, wykonującą wraz z zespołem Mitch&Mitch debiutancki album Zbigniewa Wodeckiego (2015). Autor muzyki filmowej (Nowy Świat, reż. Elżbieta Benkowska, Łukasz Ostalski, Michał Wawrzecki, 2015, Kac, reż. Maciej Buchwald, 2015, Strapiony Mężczyzna, reż. Maciej Buchwald, 2017, film dokumentalny Żalanasz, reż. Marcin Sauter, 2017, Krew Boga reż. Bartek Konopka, 2018, serial Mały Grand Hotel reż. Bartek Konopka, 2019) i teatralnej (Przedwiośnie, reż. Natalia Korczakowska, 2015, Lalka, reż. Aneta Groszyńska 2015, Żyd – teatr TV, reż. Aneta Groszyńska-Liweń, 2015, Głód, reż. Aneta Groszyńska-Liweń, 2016 oraz Mesjasze, reż. Aneta Groszyńska-iweń, 2018). W 2019 napisał bajkę muzyczną na dziecięce głosy solowe, chór i orkiestrę symfoniczną Król Maciuś I, na podstawie powieści Janusza Korczaka, zaadaptowaną przez Grzegorza Uzdańskiego, na zamówienie muzeum POLIN. W tym samym roku stworzył muzykę do spektaklu Greta i Ostatni Wieloryb, w reżyserii Macieja Podstawnego, oraz do spektakli Panny z Wilka (reż. Agnieszka Glińska) i Motyl (reż. Marcin Liber), we współpracy z Igorem Nikiforowem. Jest również autorem muzyki do serialu audio Czarny Romans, w reżyserii Michała Marczaka. Obecnie pracuje nad muzyką do filmu fabularnego Miasto, w reżyserii Marina Sautera, filmu pełnometrażowego Tarapaty 2 w reżyserii Marty Karwowskiej i nowego serialu kryminalnego Bartka Konopki.
Zespół śpiewaków i instrumentalistów specjalizujących się w wykonawstwie muzyki barokowej na instrumentach historycznych. Les Arts Florissants cieszą się uznaniem na całym świecie. Zespół został założony w 1979 roku przez francusko-amerykańskiego klawesynistę i dyrygenta Williama Christiego, a jego nazwa pochodzi od opery Marca-Antoine’a Charpentiera. Formacja ta odgrywa niebagatelną rolę w przywracaniu do sal koncertowych zaniedbywanego przez wiele lat repertuaru barokowego (w tym ponowne odkrycie wielu pereł muzyki barokowej znajdujących się w zbiorach Bibliothèque Nationale de France). Za sprawą ich wysiłków i starań repertuar ten jest dziś szeroko wykonywany i podziwiany. Nie jest to wyłącznie muzyka francuska z czasów panowania Ludwika XIV, ale także muzyka europejska siedemnastego i osiemnastego wieku. Od 2007 roku dyrygentem zespołu jest również brytyjski tenor Paul Agnew, który w 2019 roku został mianowany współdyrektorem muzycznym Les Arts Florissants.
Każdego sezonu Les Arts Florissants dają około stu koncertów i przedstawień operowych we Francji – w Philharmonie de Paris, gdzie są artystami-rezydentami, Théâtre de Caen, Opéra Comique, Théâtre des Champs-Élysées, Château de Versailles, a także na licznych festiwalach. Artyści są również aktywnymi ambasadorami kultury francuskiej poza granicami Francji – są regularnie zapraszani do Nowego Jorku, Londynu, Edynburga, Brukseli, Wiednia, Salzburga, Madrytu, Barcelony, Moskwy i wielu innych miast.
Od czasu wystawienia opery Lully’ego Atys w paryskiej Opéra Comique w 1987 roku, którą z wielkim powodzeniem wznowiono w maju 2011 roku, to właśnie na deskach teatrów operowych Les Arts Florissants odnoszą największe sukcesy. Warto tutaj wymienić dzieła Rameau (Les Indes galantes, Hippolyte et Aricie, Les Boréades, Les Palladins, Platée), Lully’ego i Charpentiera (Médée, David et Jonathas, Les Arts florissants, Armide), Händla (Orlando, Acis and Galatea, Semele, Alcina, Serse, Hercules, L’Allegro, il Penseroso ed il Moderato), Purcella (Król Artur, Dydona i Eneasz, Królowa wróżek), Mozarta (Czarodziejski flet, Uprowadzenie z Seraju), Monteverdiego (trylogia operowa), ale także rzadziej wykonywanych kompozytorów, takich jak Landi (Il Sant’ Alessio), Cesti (Il Tito), Campra (Les Fêtes vénitiennes) czy Hérold (Zampa).
Les Arts Florissants współpracują z najbardziej utalentowanymi reżyserami teatralnymi, wśród których znajdują się Jean-Marie Villégier, Robert Carsen, Adrian Noble, Andrei Serban, Luc Bondy, Deborah Warner, David McVicar, Claus Guth i Jérôme Deschamps oraz Macha Makeïeff, a także ze sławnymi choreografami: Béatrice Massin, Ana Yepes, Jirí Kylián, Blanca Li, Trisha Brown, Robyn Orlin, José Montalvo, Françoise Denieau i Dominique Hervieu.
Les Arts Florissants systematycznie występują w salach koncertowych, gdzie wykonują opery i oratoria w wersjach koncertowych lub półscenicznych (Zoroastre, Anacréon i Les Fêtes d’Hébé Rameau, Actéon i La Descente d’Orphée aux Enfers Charpentiera, Idoménée Campry i Idomeneo Mozarta, Jephté Montéclaira, L’Orfeo Rossiego i Juliusz Cezar Händla z udziałem Cecilii Bartoli, a także jego Mesjasz, Theodora, Susanna, Jephtha i Belshazzar). W ich repertuarze znajdują się także świeckie i sakralne programy muzyki kameralnej (motety Lully’ego i Charpentiera, madrygały Monteverdiego i Gesualdo, arie dworskie Lamberta, hymny Purcella i wiele innych). Artyści wykonują również wielkie dzieła, takie jak m.in. grands motets Rameau, Mondonville’a, Campry i Charpentiera, a także Mesjasz Händla i Pasja według św. Mateusza i Pasja według św. Jana J. S. Bacha).
Zespół może poszczycić się imponującą dyskografią: blisko sto nagrań (CD i DVD) oraz własna seria we współpracy z wytwórnią harmonia mundi pod dyrekcją Williama Christiego i Paula Agnew.
W ostatnich latach Les Arts Florissants uruchomili kilka programów edukacyjnych dla młodych muzyków. Najbardziej emblematyczny jest odbywający się co dwa lata program pod nazwą Akademia Le Jardin des Voix, utworzony w 2002 roku. Efekty przedsięwzięcia już są widoczne – wielu śpiewaków zyskało rozgłos dzięki udziałowi w programie. Program Arts Flo Juniors, uruchomiony w 2007 roku, umożliwia studentom konserwatoriów dołączenie do orkiestry i chóru na czas trwania danej produkcji, od pierwszego dnia prób do końcowego występu. Ponadto William Christie, Les Arts Florissants i nowojorska Juilliard School of Music współpracują w ramach partnerstwa, dzięki czemu od 2007 roku muzycy mogą uczestniczyć w wymianach artystycznych między Stanami Zjednoczonymi a Francją. Coroczny program kursów mistrzowskich w Thiré (Vendée, Kraj Loary) jest najnowszym przedsięwzięciem edukacyjnym zespołu (pierwsza edycja odbyła się w 2021 roku). Są to krótkie sesje robocze prowadzone przez Williama Christiego i Paula Agnew, których celem jest pomoc młodym profesjonalistom w doskonaleniu swoich umiejętności.
Les Arts Florissants organizują również liczne wydarzenia mające na celu zainteresowanie muzyką nowego grona odbiorców. Są one ściśle powiązane z rocznym programem koncertowym i przeznaczone zarówno dla muzyków amatorów, jak i nie-muzyków, zarówno dorosłych, jak i dzieci.
W 2012 roku William Christie i Les Arts Florissants zapoczątkowali festiwal „Dans les Jardins de William Christie” we współpracy z Conseil départemental de la Vendée. Coroczne wydarzenie skupia muzyków Les Arts Florissants, uczniów Juilliard School i finalistów programu Le Jardin des Voix na koncertach i koncertach promenadowych w ogrodach założonych przez Williama Christiego w Thiré, w Vendée. Les Arts Florissants współpracują również z funduszem utworzonym z darowizn pod nazwą Les Jardins de Musique de William Christie w celu wybudowania centrum kultury w Thiré. W 2017 roku, na mocy decyzji francuskiego Ministerstwa Kultury, Les Arts Florissants i fundusz Les Jardins de Musique de William Christie zostali wyróżnieni francuską marką „Centre culturel de Rencontre”, przyznawaną projektom łączącym twórczość, dbałość o dziedzictwo kulturowe i jego przekazywanie. W 2018 roku Les Arts Florissants przekształcili się w Fundację Les Arts Florissants – William Christie.
Les Arts Florissants otrzymują wsparcie finansowe od państwa — Regionalnej Dyrekcji Spraw Kulturalnych (DRAC), Departamentu Vendée i Regionu Kraj Loary. Ich głównym sponsorem jest Fundacja Selz. Pozostali sponsorzy to Aline Foriel-Destezet i American Friends of Les Arts Florissants. Les Arts Florissants są zespołem-rezydentem Philharmonie de Paris. Zespół został uznany za „Obiekt dziedzictwa kulturowego”.
